Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Alfredzie... (...) Miałeś rację do do Batmana. Zawsze miałeś rację. Miałeś rację, kiedy mówiłeś, że Batman musi coś symbolizować. I wtedy, kiedy mówiłeś, że musi to być coś dobrego. Miałeś też rację, gdy mówiłeś, że tym razem prawdopodobnie czeka go porażka. Zawiodłem w starciu z Riddlerem, Alfredzie. Już dwa razy. I prawdopodobnie zawiodę ponownie. Może właśnie na tym polega istota Batmana, nie chodzi o wygraną, ale o powstawanie po każdej doznanej porażce. O świadomość, że choćby spotkało go tysiąc niepowodzeń, i tak się nie podda. Chcę jednak, abyś wiedział... że w końcu zrozumiałem, iż coś w tym jest. Wiem, co na to powiesz. Że prowadzę bitwę, której nie mogę wygrać. Bitwę z góry skazaną na klęskę. Że to szaleństwo. Mogę mieć tylko nadzieję... że być może, jak sam mówiłeś... miasto nagrodzi tego rodzaju szaleństwo. Sam nie wiem. Ufam, że wkrótce będziemy mogli się o to pospierać. Kocham cię, Alfredzie.

Gdziekolwiek spojrzałem, widziałem rodziców. Nie mogłem tak żyć. Nie mogłem funkcjonować. Świat stał się dla mnie koszmarem. Gabinetem krzywych luster. (...) Chciałem przestać być sobą. Chciałem się zrestartować. Zacząć od początku. (...) ale wiedziałem... wiedziałem, że muszę znaleźć sposób, by z tym walczyć. Musiałem znaleźć jakieś zwariowane zajęcie, by nie oszaleć do końca. (…) W tym mieście (…) częściej niż do tej pory źli ludzie, chorzy ludzie wychodzą z cienia, aby zabijać i terroryzować mieszkańców. Batman ściągnie na siebie ich uwagę. Będzie piorunochronem. Pokaże mieszkańcom Gotham, że nie należy się bać. I o to chodzi (...) Właśnie to mnie uszczęśliwia. Tylko dzięki temu jestem szczęśliwy.