Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Kiedyś nie zdawała sobie sprawy, że można znudzić się strachem. Przypomniała sobie przeróżne jego przejawy, od kiedy to się zaczęło: ataki zaślepiającej paniki, szaleństwo niepewności, załamanie psychiczne. Ani chwili nudy! Ale jednak zrozumiała, że jest znudzona. Znudzona do łez. Do szpiku kości. Śmiertelnie znudzona tym ciągłym zamieszaniem oraz własnym tchórzostwem, własnym strachem.

Gdy tylko trzasnęły drzwi wejściowe, zakasała rękawy, wdziała fartuch i założyła chustkę na głowę. [...] Zdawało się jej, że robi to bez przerwy - skąd, na litość boską, brał się ten kurz? Odnosiła wrażenie, że dom produkuje go tak, jak ciało wydziela pot.

Stajemy się podli i ograniczeni, kiedy żyjemy wbrew swojej naturze.

Czuję się jak rozwiązana zagadka. Jak tekst bez znaków zapytania.

Serca im waliły, ale oddzielnie, każde w swoim zatrwożonym rytmie.

Czuła, że jest sobą naprawdę właśnie w owych chwilach – chwilach, kiedy paradoksalnie była najbardziej anonimowa. I o tę anonimowość tutaj chodziło. Frances nigdy nie czuła tego wyładowania, kiedy szła przez Londyn z kimś u boku.