Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Głupi dopiero widzi nieszczęście po szkodzie.

(...) młodości muszą towarzyszyć błędy,
Rada miałka, a myśli porywcze zapędy.

Lecz wprzód niech padnę trupem, niż ujrzę twe płacze,
Niż twe jęki usłyszę lub więzy obaczę.

Nikt mi życia nie weźmie bez wyroku woli;
Od wyroku zaś żaden człek się nie wybiega,
Równie mu i bohater, i gnuśnik podlega.

Na co się mamy dręczyć? Próżne nasze smutki,
Żadne z nich dobre dla nas nie wynikną skutki.
Smutek dostali ludzie od bogów podziałem
Oni się tylko cieszą szczęściem doskonałem.
Dwoiste pod Zeusowym tronem jest naczynie:
Z jednego złe, z drugiego dobre dla nas płynie.
Czyje losy z obydwu naczyń Zeus miesza,
Tego na przemian smuci, na przemian pociesza.

Nie ginie zatem człowiek idąc w ciemne kraje!
Jakiś jego cień lekki po śmierci zostaje.

Ty hamuj dumne serce i umysł niezgięty:
Lepsza ludzkość, silniejsze dobroci ponęty...

Ale gdy nad człowiekiem wisi wyrok srogi
I tysiączne do śmierci prowadzą nas drogi,
Pójdźmy walczyć i wpośród krwawego pogromu
Lub miejmy z kogo chwałę, lub z nas dajmy komu!

Wszechmocny niebios panie! Spędź od nas te chmury,
Wróć dzień, daj oczom widzieć, a jeśli do końca
Zawzięty chcesz nas zgubić, zgub przy świetle słońca!

Jedna prawdziwa wieszczba: bić się za ojczyznę!

«O psie zajadły! Jeszcześ zgonu się uchronił,

Któryś tak blisko widział; Apollo cię bronił.

Jemu na wojnę idąc, święte czynisz śluby.

Spotkaj się jeszcze ze mną, a nie ujdziesz zguby,

Jeżeli i mnie z bogów który sprzyja w niebie.

Teraz, kogo doścignę, będę bił za ciebie…»

Jako zajęty pożar na górze szaleje

I gdziekolwiek niszczącym ogniem wiatr zawieje,

Zjada najwyższe drzewa niesytą paszczęką:

Tak Pelid jak bóg straszną broń wstrząsając ręką

Bije, ściga, zaciekły lata na równinie;

Całe pole zbroczone krwi potokiem płynie.

«Ty mi zgon wróżysz! — gniewny Achilles zawoła

Wiem ja, że nic od śmierci zbawić mnie nie zdoła.

Tu, daleko od ojca i matki, polegnę.

Jednak ochotnym sercem na Trojany biegnę:

Poznają dobrze oręż mój nieprzyjaciele».

— Rzekł i wołając, pędzi na Achajów czele.

Wpośród zastępów chciwy kurzawy i znoju
Wyprawia się szlachetny Achilles do boju...
Zapalon, ciężkie Troi gotujący jęki,
Przywdziewa zbroję, dzieło nieśmiertelnej ręki.
Na lekką nogę piękne cholewy zaciąga,
Które mocno haftkami srebrzystymi sprząga;
Nieprzebitym pancerzem piersi zabezpiecza,
Z ramion zawiesza ciężar ogromnego miecza;
Wziął i puklerz ozdobny, który ogniem błyskał,
I jako świetny księżyc blask daleko ciskał...
Ciężką przyłbicą czoło wspaniałe pokrywa,
Świecąc się na kształt gwiazdy groźna kita pływa,
Na złotym hełmie złote wstrząsają się włosy:
Zbroja kształtna i trwała na najtęższe ciosy.
Doświadcza jej na sobie, czy ciału przystoi,
I czy będzie miał wolny ruch w tak ciężkiej zbroi;
Lecz ta jakby na skrzydłach unosiła męża.
Nareszcie ojcowskiego dostaje oręża:
Wyjęta z pochew długa i ogromna dzida,
Której by nikt nie dźwignął prócz ręki Pelida.

Ach! - mówią - znowu krwawe bitwy nam się znaczą,
Albo się też i pokój żądany odrodzi;
Wszak Zeus waśni ludzi i Zeus ich godzi.