Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Najłatwiej można było dostać wizę izraelską, zapisując się na wycieczkę do Ziemi Świętej. W szczytowym okresie tej turystyki do Polski wracał tylko przewodnik, a reszta zostawała, żeby pracować na czarno.

W świadomości przeciętnego Izraelczyka stolicą jest Jerozolima, choć w wielu miejscach świata wciąż pokutuje mocne przekonanie, że Tel Awiw-Jafa.

W ciągu trzech lat, między zakończeniem drugiej wojny światowej w 1945 roku a powstaniem Izraela w maju 1948 roku, nastąpił dalszy wzrost napięcia między Żydami a Palestyńczykami. W listopadzie rok wcześniej ONZ uchwaliła rezolucję przewidującą podział Palestyny na dwa osobne państwa: żydowskie i arabskie. Żydzi przyjęli ją natychmiast, natomiast Palestyńczycy – za namową państw arabskich – odrzucili.

Arabia Saudyjska, emiraty naftowe, ale także kraje Maghrebu wypięły się na palestyńskich braci. Nawet przez myśl im nie przeszło, żeby w następnych latach resocjalizować obozy uchodźców.

Niemieccy gospodarze olimpiady [w Monachium] nie zgodzili się, by izraelskie oddziały specjalne podjęły próbę uwolnienia zakładników, a sami okazali się nieudolni. Ich akcja była fatalnie przygotowana i przeprowadzona. Zanim terroryści zostali zabici, zdołali obrzucić granatami sportowców izraelskich. Przypuszczalnie kilku z nich zginęło też od kul atakujących niemieckich antyterrorystów. To była prawdziwa klęska i zarazem jeden ze szczytowych momentów terroryzmu światowego, będący zachętą dla naśladowców w następnych latach.