Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Czyny są ważniejsze niż słowa.

Piękno można stworzyć, a wiedzę zdobyć, ale talentu nie da się ani kupić, ani nauczyć.

- Trolle nie są brzydkie. - Zagryzłam wargi, szukając właściwych słów. - Bardziej przypominają piękne rzeczy, które miały pecha i zostały uszkodzone.

- Jestem córką słońca - powiedziałam, a w głowie kłębiły mi się myśli.
- Jesteś bystrzejsza niż mogłoby się wydawać.
- Ale magia nie zadziała. Złączyłeś się ze mną, a klątwa nadal jest w mocy.
- Znów masz rację. Przypomnij mi, żebym wybrał cię do drużyny, kiedy będziemy bawić się w kalambury. Lubię mieć silną drużynę.

-Dlaczego? – Uderzyłam pięściami w stół. – Dlaczego nie możesz mi uwierzyć? Dlaczego mi nie ufasz?
-Ponieważ jesteś człowiekiem, Cécile. Możesz okłamać nawet samą siebie.

Ludzie zawsze żywią urazę do tych, którzy mają więcej od nich.

(…) – Jakie to błyskotliwe. A skoro już mowa o błyskotliwości, zamierzałaś uciec? – Przyjrzał się mojemu ubraniu. – W szlafroku i na bosaka? Powiedz mi, czy jeśli włożę piżamę i ranne pantofle, będę mógł do ciebie dołączyć, czy to samotna wyprawa?

Kocham cię - szepnęłam. - Wiem, że ni nie wolno. Wiem, że nie powinnam, ale nic na to nie poradzę.

- Więź zmienia wszystko - powiedział. - Niezależnie od tego, czy ją lubisz, zapewnienie jej bezpieczeństwa stanie się twoim priorytetem. Ostatnią rzeczą, której byś chciał, jest jej strach... szczególnie przed tobą.

- Jest z tobą złączony. Jeśli ty umrzesz, on umrze.
Powoli zaczęło do mnie docierać.
- A jeśli on umrze?
- Twoje serce być może po prostu przestanie bić, A jeśli nie, zrobisz wszystko, co w twojej mocy, by je zatrzymać.

Każdy, kto uśmiechał się przez cały czas, wyraźnie cierpiał na problemy umysłowe.

- Masz minę kogoś, kto planuje morderstwo – powiedział cicho, podając mi zniszczone buty.
- Więcej niż jedno – odparłam i zdrętwiałymi palcami spróbowałam zawiązać sznurowadła.

- Jak rozumiem ojciec zasugerował ci, żebyś mnie uwiodła. Najwyraźniej uważa że jestem podatny na takie sztuczki.
- Albo przecenia moje umiejętności. Może twoja ciotka załatwi mi parę lekcji, by zwiększyć moje szanse.
- Nie potrzebujesz lekcji... Chciałem powiedzieć, że nie... Nie wiem, co chciałem powiedzieć. Tej nocy mało spałem. Zapomnij, że cokolwiek mówiłem. Przyszedłem tu, żeby się przebrać, i zaraz znikam.

Teraz to wszystko wydaje się jak sen, ale jak z każdego snu, w końcu trzeba się obudzić.

Nic, co pospolite, nie jest cenne (...).

Jak nieustraszonym trzeba być, żeby wystawić się na cios, wiedząc, że jego konsekwencje trzeba będzie znosić przez całe dnie, może nawet tygodnie? Że można zginąć?

Pewien mędrzec napisał kiedyś, że prawda wypowiedziana, może wcale nie być prawdą, którą wydaje ci się, że słyszysz.

- Czy tego właśnie chcesz od życia, milordzie? By było zadowalające? (…) Ja zawsze dążyłam do czegoś więcej. Na przykład do szczęścia.
- Dążę do tego, by żyć – odparł, kryjąc się w cieniach. – Ty też powinnaś.

Czasami trzeba zrobić to, co jest nie do pomyślenia.

- Nienawidzę go - powiedziałam, a mój własny głos wydawał mi się pusty i odległy. - Jest zły i niegodziwy, tak jak jego ojciec.
Elise nachyliła się do mnie, tak bardzo, że czułam na uchu jej oddech.
- Gdyby tak było, twój przyjaciel już by nie żył.

- Jesteś ostatnim mężczyzną na świecie, którego chciałabym poślubić – wysyczałam.
- Sam też nie raduję się tą perspektywą – odparł Tristan – ale czasami musimy robić rzeczy, które wydają nam się nie do pomyślenia.

Czasami prawda boli.

Wolałbym strach...strach nie myśli, lecz reaguje.

Nawet stworów lepiej nie wypuszczać z klatek.

Nie wiem czy twój Bóg istnieje, czy nie, Cecile, ale nawet jeśli istnieje, to odwrócił się plecami od tego miejsca.

- Babcia zawsze powtarzała, że trunek może pomóc zapomnieć o problemach, ale niczego nie rozwiązuje.

Twoja wartość nie zależy od twojej nogi, tylko od serca i umysłu.

- Co proponujesz?
- Proponuję - powiedział Tristan, nalewając wina aż po brzegi - żebyśmy związali ją przysięgami tajemnicy i posłali w drogę.
- Moglibyśmy też obciąć jej głowę. Jak to mówią, martwi nie zdradzają tajemnic.

And if I refuse?" I asked.
He cocked one eyebrow and gave me a dour look.
"I suppose you'll just force it down my throat," I muttered.
"Certainly not," he said, lowering the glass. "It is always better to delegate nefarious tasks. You know, to keep one's reputation intact".

Magia czyni nas lepszymi. Każdy czyn, który ją osłabia jest plugawy.