Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Bezkresna przestrzeń jest nieznośna. Biel oślepia, odbiera rozum. Rozum odbiera także drugi człowiek, nawet gdy ludzi jest więcej, nawet gdy jest to siedem kobiet i każda ma sześć innych do oglądania po kolei.

Kwiaty przynosi się osobom, które idą do szpitala na krótko, aby podreperować zdrowie i wrócić między ludzi, i na groby się kwiaty przynosi - na groby i na trumnę. Ale nigdy komuś, kto już umiera. Od tej chwili, kiedy umierający człowiek, którym każdy z nas wcześniej czy później będzie, przestaje być rekonwalescentem i zaczyna aktywnie, czasem wręcz pośpiesznie gasnąć, przestaje także otrzymywać kwiaty. kwiaty stają się nagle czymś nieprzyzwoitym. Należą już wtedy wszystkie do jednego gatunku: memento mori - są bowiem z tej samej więdnącej materii, co najbliższa nam osoba, która od teraz może już tylko - by użyć modnego eufemizmu - w a l c z y ć d o k o ń c a.

Ale wie pani, twarz naprawdę się zmienia, kiedy człowieka dotyka nieszczęście. Rysują się na niej ślady, które bystre oko potrafi dostrzec.

Obiecano jej głęboki, błękitny sen i spokój wiekuisty, a co dostała? - jaskrawy, biały bezkres, kłótnie i hałas na wieki. Gdzie się podziała jej śmierć?

Ty - dziecię niewinne i szczere, którego zasługą jest osiągnięciem zabawa z kwiatami na leśnej polanie!

Mój ojciec był całkowicie nieświadomy tej psychicznej przemocy macierzyńskiej. Może udawał, może podświadomie czerpał korzyści z takiej sytuacji.

Czas spędzony w białej pustce zniknął, odessany niczym spuszczona z basenu woda, niczym koszmarny sen.