Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Drugi tom książki na temat pedagogii wypracowanej w zakonach i zgromadzeniach zakonnych jest kontynuacją treści zawartych w tomie pierwszym. Wśród zaprezentowanych teorii i rozwiązań praktycznych znajdziemy zarówno ich twórców zagranicznych, jak i polskich, którzy – adekwatnie do uwarunkowań kulturowych, społeczno-politycznych oraz eklezjalnych – pragnęli dać odpowiedź na pojawiające się potrzeby edukacyjne i wychowawcze. Warto zwrócić uwagę, że większość z prezentowanych zgromadzeń zakonnych wypracowywało swoją pedagogię w XIX w., a więc w okresie rodzenia się i ugruntowywania pedagogiki jako dyscypliny naukowej, zapewniając tym samym wkład w jej powstanie i rozwój. Nie zawsze docenia się ten fakt w historii wychowania, gdy tymczasem jest on rzeczywisty i nie budzi wątpliwości. Pedagogika została w ten sposób dopełniona w chrześcijańskiej myśli i metodzie, z charakterystyczną dla nich ideą dotarcia do wychowywania całego człowieka, w jego osobowej jedyności i niepowtarzalności. Jakkolwiek na pierwszym miejscu w pedagogii chrześcijańskiej realizowanej w zgromadzeniach zakonnych są ukazywane cele religijne, to jednak płaszczyzna religii i wiary stała się miejscem integracji innych czynników: antropologicznych, psychologicznych, społecznych, kulturowych, etycznych itp., nadając wychowaniu integralny charakter. Na swój sposób potwierdzają to współczesne badania w zakresie np. psychologii religii, której wyniki jednoznacznie wskazują na wyjątkową integracyjną rolę religii w zakresie budowania osobowości i tożsamości wychowanka.