Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Książki były znacznie bezpieczniejszym towarzyszem od ludzi.

Różni ludzie inaczej pamiętają różne rzeczy, nie znajdziesz dwóch osób, które zapamiętałyby coś tak samo, nieważne, były tam czy nie. Choćbyście nawet stali obok siebie, równie dobrze moglibyście znaleźć się na różnych kontynentach.

- No nie wiem. Dlaczego sądzisz, że w ogóle czegoś się lęka? Jest przecież dorosła, prawda? Dorośli i potwory niczego się nie boją.
- Och, potwory się boją - nie zgodziła się Lettie. - Dlatego właśnie są potworami. A co do dorosłych... - Umilkła i potarła palcem piegowaty nos. - Powiem ci coś ważnego. Wewnątrz dorośli też nie wyglądają jak dorośli. Na zewnątrz są wielcy, bezmyślni i zawsze wiedzą co robią. W środku wyglądają tak jak zawsze. Jak wtedy, gdy byli w twoim wieku. Tak po prawdzie dorośli nie istnieją. Nie ma żadnego na całym świecie.

Nie tęsknię za dzieciństwem, ale brakuje mi radości czerpanej z drobiazgów, nawet wtedy, gdy wokół wszystko się wali. Nie potrafiłem zapanować nad światem, w którym żyłem, nie mogłem odejść od rzeczy, ludzi ani chwil, które mnie raniły, lecz znajdowałem radość w tych niosących szczęście.

Gdy się starzejemy, zamieniamy się we własnych rodziców; wystarczy pożyć dość długo, by ujrzeć twarze powtarzające się w czasie.

Nie można zdać lub oblać bycia człowiekiem, mój drogi.

Bardziej niż gdziekolwiek indziej żyłem w książkach.

(...) dzieci posługują się bocznymi ukrytymi ścieżkami, dorośli maszerują drogami i oficjalnymi dróżkami

Tak naprawdę nikt nie wygląda tak, jakim jest wewnątrz. Ty nie wyglądasz. Ja nie wyglądam. Ludzie są znacznie bardziej skomplikowani. To dotyczy wszystkich.

W myślach zatem porzuciłem ten świat i zagłębiłem się w książkę. Tam właśnie odchodziłem, gdy życie stawało się zbyt ciężkie lub zbyt nieznośne.

W tym właśnie problem z żywymi istotami. Nie trwają zbyt długo. Jednego dnia kociak, drugiego stary kot. A potem wyłącznie wspomnienia. A wspomnienia blakną, zlewają się i łączą razem...

Czasami wspomnienia z dzieciństwa kryją się, przesłonięte tym, co nastąpiło później, niczym zabawki dziecięce, zapomniane na dnie wypchanej szafy dorosłego, ale nigdy nie giną bez śladu.

Nic nigdy nie jest takie samo (...) Nieważne, sekundę czy sto lat później. Wszystko zawsze przelewa się, kipi, a ludzie zmieniają się tak samo jak oceany.

Wszyscy [kiedyś wszystko] wiedzieli. Mówiłam ci. Wiedza o tym, jak co działa, to nic szczególnego. A jeśli chcesz się bawić, naprawdę musisz z niej zrezygnować.
- Bawić w co?
- W to. - Gestem wskazała dom, niebo i niewiarygodny księżyc w pełni oraz pasma, plamy i skupiska jasnych gwiazd.

Dorośli wędrują ścieżkami. Dzieci badają. Dorośli potrafią chodzić tą samą trasą setki, nawet tysiące razy; może po prostu nigdy nie przychodzi im do głowy, by zboczyć z drogi(...).

Zastanawiałem się,jak często w tym wieku, kim właściwie jestem i co dokladnie patrzy na moją twarz w lustrze. Jeśli ta twarz to nie ja, a wiedziałem, ze mną nie jest, bo wciąż byłem sobą niezależnie od twarzy, to czym dokładnie jestem? I co na mnie patrzy?

Kiedy już trochę żyjesz na tym świecie, zaczynasz widzieć różne rzeczy.

Różni ludzie inaczej pamiętają różne rzeczy, nie znajdziesz nawet dwóch osób, które zapamiętałyby coś tak samo, nieważne, były tam czy nie. Choćbyście nawet stali obok siebie, równie dobrze moglibyście się znaleźć na różnych kontynentach.

Czułem się bezpieczny. Zupełnie jakby w tym jednym miejscu i chwili znalazła się cała skondensowana esencja babciowatości.

- Potwory się boją - nie zgodziła się Lettie. - Dlatego właśnie są potworami.

To nie będzie bolało. Patrzyłem na niego. Dorośli mówili tak tylko wtedy, gdy, cokolwiek mieli na myśli, miało bardzo boleć.

-Jak możesz być szczęśliwy w tym świecie? W sercu masz dziurę. Masz w sobie drogę wiodącą do krain poza znanym ci światem. Gdy zaczniesz rosnąć, będą cię przyzywać. Nigdy o nich nie zapomnisz, w głębi serca nigdy nie przestaniesz szukać czegoś, czego mieć nie możesz, czegoś, czego nie potrafisz nawet sobie wyobrazić, a czego brak będzie ci mącił sen, psuł jawę i życie, aż w końcu po raz ostatni zamkniesz oczy, ukochani podadzą ci truciznę i sprzedadzą cię na anatomię, i nawet wtedy umrzesz z dziurą wewnątrz, przeklinając i opłakując źle przeżyte życie.

Widziałem świat, po którym wędrowałem od chwili narodzin, i rozumiałem, jaki jest kruchy, że znana mi rzeczywistość to tylko cienka warstwa lukru na wielkim ciemnym urodzinowym torcie, rojącym się od robaków, koszmaru i głodu. Ujrzałem świat z góry i z dołu. Wiedziałem,że poza rzeczywistością istnieją wzorce, bramy i ścieżki. Wiedziałem to wszystko i rozumiałem, a to mnie wypełniało, tak jak wody oceanu.

Nic nigdy nie jest takie samo. (...) Nieważne, sekundę czy sto lat później.

Historie dla dorosłych nigdy nie miały sensu i zaczynały się strasznie powoli. Odnosiłem wrażenie, że kryją się w nich tajemnice, masońskie, mityczne tajemnice dorosłości. Dlaczego dorośli nie chceli czytać o Narnii, tajemniczych wyspach, przemytnikach i niebezpiecznych wróżkach?

Życie nie jest sprawiedliwe.

Pamiętam tylko, że Ocean wyrosła na dużego kota i że uwielbiałem ją przez wiele lat. Zastanawiałem się co ją spotkało, a potem pomyślałem: to nie ma znaczenia, że nie pamiętam już szczegółów - spotkała ją śmierć. Śmierć spotyka nas wszystkich.

Podejrzewam, że historia ma znaczenie tylko wtedy, gdy występujący w niej ludzie się zmieniają. Ale w czasie tych wszystkich wydarzeń miałem zaledwie siedem lat i pod ich koniec pozostałem tą samą osobą jak na początku, prawda? Podobnie wszyscy inni. Bo musieli. Ludzie się nie zmieniają. Ale inne rzeczy się zmieniły.

Byłem normalnym dzieckiem - co oznacza: samolubnym i nie do końca przekonanym o istnieniu rzeczy niebędących mną, i pewnym, absolutnie, niewzruszenie pewnym, że jestem najważniejszą istotą w całym wszechświecie. Nie istniało nic ważniejszego dla mnie ode mnie samego.

(...) gdybyś jednak został tu zbyt długo, po jakimś czasie odrobina ciebie istniałaby wszędzie, rozlana. A to niedobre. Byłoby cię za mało w jednym miejscu, toteż nie pozostałoby nic, co myślałoby o sobie jako o "ja". Nie miałbyś punktu widzenia, bo stałbyś się nieskończonym szeregiem punktów.