Jesteśmy społecznością, która kocha książki

A może to tylko nadzieja, że znajdzie się nadzieję, której się szuka.

Usiadłem i kiwnąłem w kierunku książki, którą czytała, ale która teraz leżała przed nią zamknięta. -Dobra?
Spojrzała w dół. Uniosła dłoń o jasnej skórze i postukała w książkę. -One są jak duchy, nie uważa pan?
Upiłem łyk kawy. Poczułem, że zamglenie mojego umysłu odrobinę się rozwiewa. -Jak to?
-Bo to głosy umarłych - odparła.

Nasze wspomnienia są jak duchy w domu o tysiącach pokoi, błądzą bez celu, dopóki nie zostaną – w cudowny sposób – wywołane.

Życie jest niewidzialne, podobnie jak Śmierć, twierdzą, ani też nikt nie może zobaczyć mocy, która sprawia, że cierpienie jednej osoby promieniuje na inną, tak że ludzie mogą odczuwać stratę i smutek innych ludzi.

W pewnym momencie życia wszyscy powinnyśmy się szaleńczo mylić.