Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Język łaciński został uświęcony przez tajemniczy napis na krzyżu Chrystusowym, jak również przez prawie dwudziestowiekowe używanie, przeto jest on jak najściślej zrośnięty z prastarą rzymskokatolicką liturgią ofiarną.

Wyznanie wiary, które bywa składane tak głośno i tak uroczyście, winno zawsze pochodzić z serca "przepełnionego radosną wdzięcznością".

Ofiara, czyli przeobrażanie daru ofiarnego, ma symbolicznie wyobrażać, że Bóg posiada najwyższe prawo własności i najwyższe panowanie nad wszystkimi rzeczami, jak również to, że człowiek jest całkowicie zależny od Boga, jest własnością Boga i Jemu podlega, że wszystko Bogu zawdzięcza i jest gotów życie swe Jemu całkowicie poświęcić i oddać.

Ofiara Mszy św. ma za każdym razem swoje skutki i przynosi korzyść dla całego Kościoła - dla wszystkich, którzy są członkami Mistycznego Ciała Chrystusowego i jeszcze potrzebują pomocy łaski bez względu na to, czy należą do żyjących, czy też do umarłych.

Przejęty świętym zdumieniem i pełną czci bojaźnią dla władzy, jaka mu jest dana, kapłan wymawia Boskie te słowa, które zawierają w sobie moc przeistoczenia - a na ołtarzu już nie ma chleba, ale pod pozostałymi jego postaciami jest obecne Ciało Chrystusowe. W jednej chwili wszechmoc Boża wykonała szereg wspanialszych i większych cudów, niż wszystkie cud stworzenia.

Komunia święta jest największą radością, rozkoszą i szczęściem tego życia, niebem na ziemi i w sercu; dlatego "wesel się, duszo moja, a dziękuj Bogu za dar tak szlachetny, za tak osobliwą i drogą pociechę, zostawioną ci na tym padole płaczu. Albowiem ilekroć rozpamiętywasz tę tajemnicę, ilekroć przyjmujesz Ciało Chrystusowe, tylekroć spełniasz dzieło odkupienia twojego i stajesz się uczestnikiem wszystkich zasług Chrystusa.