Życie musi być czymś więcej jak tylko ciągłym torturowaniem się błahostkami, rzeczami bez znaczenia. Bliskość śmierci, prawda o śmierci czegoś cię przecież nauczyła.

Lęk przed nieobecnością bardzo często jest straszniejszy i bardziej paraliżujący niż sama nieobecność.

Ciężkie czasy to dobrze nawożony grunt, na którym najlepiej wschodzi każdy nędzny czyn.

Wszystkie możliwe okropności, jakie tylko zdołasz sobie wyobrazić, ktoś już kiedyś popełnił.

Żal musi być jedną z owych rzeczy, które najbardziej cię postarzają. Odbiera ci całe lata życia. Gasi cię.

Może to głupie, ale czasami potrzebujesz kogoś albo czegoś, nawet psa, żeby cię nauczył odstawiać na bok wszelkie niepokoje, wszelkie niepotrzebne poszukiwania, cały ten zamęt celów, zysków, klęsk i innych histerii, w które jesteśmy wmontowani żeby wrócić do tego, co najistotniejsze, do nadawania się słońcem, zabawą, miłością, życiem.

Żyłam w ciągłym zwątpieniu, nie wiedząc, czy jesteśmy tchórzami, bo nie mamy odwagi zerwać, czy śmiałkami, bo ciągle się staramy.