Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Jeżeli zdarzyło ci się kogoś w życiu stracić, to wiesz, że czasami myśląc o takiej osobie, próbujemy sobie wyobrazić, gdzie ona akurat jest i co robi.

Noc ma tysiąc oczu, a dzień jedno zaledwie (...) lecz światło jasnego świata umiera wraz ze słońcem. Myśl ma tysiąc oczu, a serce tylko jedno, lecz światło całego życia umiera, gdy kończy się miłość.

Dziwiło ich niezmiernie, że takie mnóstwo ludzi trafiło w charakterze rozbitków na jedną wyspę - zupełnie jakby wszyscy nieszczęśnicy świata musieli prędzej czy później skończy w tym samym miejscu.

Gdy o czymś rozmyślamy, nasz krok staje się cięższy, a im więcej rzeczy zaprząta nam umysł, tym jest nam ciężej i ciężej, aż w końcu ciężar myśli tak nas przytłacza, że nie możemy już dać ani kroku, więc siadamy na ziemi i wpatrzeni w łagodne fale morza albo stojących nieruchomo muzealnych strażników, snujemy dalej swoje ciężkie myśli, niezdolni do niczego więcej.

Myśl ma tysiąc oczu, a serce tylko jedno - lecz światło całego życia umiera, gdy kończy się miłość.

Z drugiej strony, kiedy nocą wędrujesz po górach i masz jasność co do tego, że pod osłoną mroku śledzi cię na trasie oddział baletnic - nie jest to już dla siebie mroczny sekret, chociaż tkwisz w mroku. Oczywiście można tkwić w mroku, będąc w mroku, i można mieć jasność, gdy jest jasno - jednak na świecie istnieje tyle sekretów, że bez względu na to, czy tkwisz w mroku, będąc w mroku, czy masz jasność, gdy dookoła jest jasno, zawsze coś pozostaje dla ciebie w mroku tajemnicy. Może się nawet zdarzyć, że słońce zajdzie rak szybko i niepostrzeżenie, ze znajdziesz się w mroku co do tego, ze znalazłeś się w mroku o zmroku - ale zaraz rozejrzysz się dokoła, ujrzysz ciemność i już nie będziesz w mroku co do tego, ze tkwisz w mroku o zmroku, chociaż nadal będziesz tkwił w mroku o zmroku, nie tylko z powodu samego mroku, ale i z powodu czających się w mroku baletnic, które mają jasność i co do panującego mroku i co do zapieczętowanego kufra, gdy tymczasem dla ciebie mrokiem spowita jest tajemnica, ze baletnice o zmroku wykopują w parku kufer spod ziemi, mimo że masz już jasność co do tego, że tkwisz w mroku , ale nadal tkwisz w mroku o zmroku i dlatego przy następnym kroku możesz wpaść w dół wykopany przez baletnice, które pod osłoną mroku wykopały w parku spod ziemi mroczny sekret w postaci kufra.

(...) zadali sobie w duchu pytanie, jak to możliwe, że dotarli na koniec świata tylko po to, by znaleźć to samo zło i zdradę co wszędzie.

Świat jest stale in medias res, czyli ,,w środku opowieści", i nie sposób rozwiązać w nim do końca jakiejkolwiek tajemnicy ani doszukać się ostatecznej przyczyny problemów.

-Jestem waszym królem! - krzyknął tubalnym głosem Hrabia Olaf. -Oddaj mi pokłon, Piętaszko!
-Nie, dziękuję - odparła grzecznie Piętaszka. -Nasza kolonia nie jest monarchią.

- Schizmy od wieków dzielą cały świat - odparła z ciemności Kit Snicket. - Myśleliście, że historia WZS to jedyna taka na świecie?

Finn, co prawda, zostawiła im wolny wybór, ale co to za wybór między samotną egzystencją na szelfie przybrzeżnym, który lada chwila zniknie pod wodą, zatapiając i ich, i ich przyjaciółkę - a przystąpieniem do rebeliantów. Baudelaiere'owie ciekawi byli, ilu ludzi na świecie czuło się podobnie w obliczu nieuchronnej schizmy.

Baudelaire'owie nie rozumieli, dlaczego niesprawiedliwość i zdrada święci triumfy nawet na odludnej wyspie pośrodku wielkiego morza, gdy tymczasem szczęście i niewinność, znane im z czasów poprzedzających dzień, w którym pan Poe dostarczył im na plażę straszną wiadomość, są stale poza ich zasięgiem.

Prędzej czy później w każdym życiu nadejdzie niefortunne zdarzenie - czy to schizma, czy śmierć, czy pożar, czy rebelia, czy też utrata domu albo rozbicie w drobny mak serwisu do kawy. Jedyna na to rada to oczywiście trzymać się jak najdalej od świata i wieść życie proste, a za to bezpieczne.

Naczytałem się więcej niż ktokolwiek z żyjących o zdradzieckiej historii świata i stwierdzam, że rację miał mój kolega, mówiąc, iż historia ludzkości to jeden wielki rejestr zbrodni, szaleństw i nieszczęść.

Dzieci widywały już w swoim życiu rozsierdzone tłumy, począwszy od obywateli Wioski Zakrakanych Skrzydlaków po zaimprowizowaną salę sądową w Hotelu Ostateczność - jednak nigdy jeszcze nie widziały, aby jakaś wspólnota podzieliła się tak nagle i całkowicie. Obserwując, jak rozwija się schizma, Wioletka, Klaus i Słoneczko mogli sobie nareszcie wyobrazić wszystkie inne schizmy, od tej, która podzieliła WZS, po tę, która wygnała z wyspy ich rodziców, i w ogóle wszelkie schizmy w smutnej historii świata, w której każdy sugeruje coś innego, każda opowieść jest jak kolejna warstwa cebuli, a każde niefortunne zdarzenie - jak rozdział w wielkiej księdze.

Nie da się żyć z dala od zła i zepsucia tego świata, skoro prędzej czy później każde zło wypłynie z falą na nasz brzeg.

Dziwna rzecz - im dłużej człowiek wędruje po tym świecie, im więcej przybywa mu lat, tym częściej dochodzi do wniosku, że łatwiej przywyknąć do szczęścia niż do rozpaczy.

Nie będę was do niczego zmuszał - rzekł Iszmael - ale pamiętajcie, że pierwsze wrażenia często ulegają zmianie.

Dla Beatrycze - jam pałał, tyś skonała. Życie to zakała.

Wiadomo jednak, że nikt nie lubi, kiedy się na niego gapią, ale każdy sam chętnie gapi się na innych.

Jak wszyscy ludzie obeznani nieco ze światem, sieroty Baudelaire napotkały w swym życiu wiele niewyjaśnionych zjawisk, od diabolicznej hipnozy praktykowanej przez Doktor Orwell po umiejętność łamania serc, którą zademonstrowała Fiona wobec Klausa - jednak nigdy nie kusiło ich, aby tłumaczyć te zjawiska działaniem magii.

To rozsądne - powiedział Klaus, chociaż w duchu pomyślał sobie, że praktycznie każdego przedmiotu można użyć jako broni, jeżeli jest się w bojowym nastroju.

A kto sprzeciwia się presji środowiska, ten dość szybko ląduje na jego marginesie, więc sztuka polega na tym, żeby ulegać tej presji rozsądnie, tak aby nie zrazić do siebie kolegów, a zarazem uniknąć sytuacji grożących całkowitym zniewoleniem albo nawet śmiercią. Sztuka to niełatwa i niewielu potrafi ją posiąść, toteż większość z nas przynajmniej raz w życiu ląduje w sytuacji całkowitego zniewolenia, a nawet śmierci.

Lecz kłopoty i zdrada zawsze są bliżej, niż człowiek się spodziewa - nawet w najpiękniejszy dzień.

Życie jest niesprawiedliwe.

- Jasne, że was nabieram! Tak jest świat urządzony, Baudelaire'owie. Każdy kręci, knuje i kombinuje, jak przechytrzyć innych!

- Chcemy tylko spokojnie żyć.
- Na świecie nie ma spokojnego życia - pouczył go Hrabia Olaf.