Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Nawet pozornie egoistyczna miłość podejmując ryzyko otwiera się. Największym ryzykiem jest obcowanie z drugą istotą.

Ludzkość zaczyna od mitów nie tylko dlatego, że to "pewien stopień symbolotwórczego myślenia", lecz dlatego, że musi zaczynać od początku, od rzeczy najbardziej podstawowych.

Przewaga młodych polega nie tyle na swobodzie obyczajowej, jaka cechuje ich życie, co na szczerości obcowania społecznego, które w ustabilizowanym świecie dorosłych tak smutno zanika albo staje się zakłamane.

Pisarzy oburzał fakt, że ludziom badającym literaturę jakże często powodzi się o wiele lepiej niż tym, którzy tę literaturę tworzą; zgrozę budziła w nich sytuacja, w której interpretowanie dzieł literackich forsowano jako coś ważniejszego niż same dzieła; na mdłości im się zbierało, kiedy ktoś wspominał, przypuśćmy, o wpływach, wzorach, analogiach, ograniczeniach stylu, cechach charakterystycznych, topice itp.
Naiwnie domagali się, aby zaprzestano morderczych analiz literatury i twierdzili, że powinna ona stanowić osobiste doświadczenie czytelnika, przeżycie i poznanie, ze książka winna wchodzić do biografii nie tylko tego, kto ją napisał, lecz także tego, kto ją przeczyta, że stosunek do książki, tak samo jak stosunek do pisarza, winien być miłością lub rzadziej - nienawiścią, i z absolutnym przekonaniem głosili, że to, co akademicka wiedza ma do powiedzenia o książce, jest dla tej książki najmniej istotne, że wreszcie akademickie podejście do literatury sprowadza się do czczego gadania, nie ujawnione natomiast pozostaje to, co rzeczywiście się w niej zawiera.