Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Zamiast recenzji. Przed laty uczestniczyłam w dyskusji homeopatów zachodnioeuropejskich na temat: gdzie kończy się choroba psychiczna u pacjentów, a zaczyna opętanie? Czy jest w ogóle coś takiego jak opętanie? A może to tylko bzdury? Wszystkie frakcje były reprezentowane, dyskusja długa i zażarta, nikt nie chciał odstąpić od swojego zdania. Aż do momentu, gdy głos zabrała nasza koleżanka, lekarka. Znaliśmy ją jako osobę lubiącą trzymać się konkretów, mocno stąpającą po ziemi. Powiedziała, że jako studentka medycyny dorabiała chętnie nocnymi dyżurami na psychiatrii, bo przeważnie był spokój i mogła się w tym czasie uczyć. Kiedyś w nocy przywieziono pacjenta, który wył jak zwierzę ze strachu, gdy tylko spojrzał na pustą, białą ścianę. Koleżanka usiadła obok niego na ławce i żeby go uspokoić, położyła mu rękę na ramieniu. Spojrzała na ścianę i... zobaczyła wykrzywioną szyderczo twarz demona! Cofnęła rękę i twarz znikła. Położyła jeszcze raz rękę na ramieniu pacjenta i znów zobaczyła twarz demona. Swoją opowieść zakończyła słowami: „są rzeczy między niebem a ziemią, których nie potrafimy sobie wyjaśnić”. Po niej już nikt nie zabrał głosu, dyskusja nagle się skończyła. O sposobie rozróżniania między chorobą psychiczną a opętaniem pisał dużo nieżyjący już egzorcysta Gabriele Amorth, który często odsyłał zgłaszających się do niego ludzi do lekarzy. Warrenowie, amerykańscy demonolodzy, współpracujący z kościołem, twierdzą w swoich książkach, że złego trzeba zaprosić do siebie, świadomie albo nie, żeby mógł zacząć nam szkodzić. Od kiedy jedną z polskich grup modlitewnych na facebooku przejęli sataniści (przejęli rolę adminów) nigdy już nie proszę o modlitwę w jakiejkolwiek intencji w internecie, bo nie wiem tak naprawdę, kogo proszę o pomoc. Nigdy do tej pory nie spotkałam demonów i mam nadzieję, że nigdy nie spotkam, ale wierzę, że istnieją. Skoro istnieje dobro, musi też istnieć i zło. Poprzednią książkę autora o aniołach (”Wielkie cuda aniołów …“) oceniłam na 4 gwiazdki zaledwie. Tej daję dziewięć i ogromnie polecam, także niedowiarkom, aby potrafili w porę rozpoznać ewentualne zagrożenia. Osobom, którym daleko do chrześcijaństwa, trudno pewnie będzie przebrnąć przez rozdziały, co na ten temat mówi Biblia czy poszczególni papieże. Ale bibliografia jest tak bogata (ponad 200 pozycji),że na pewno znajdą tam coś lżejszego dla siebie.