Duńska pisarka, najbardziej znana z książek pisanych w duecie z Lene Kaaberbøl. Książka znalazła się na liście do nagrody Key Award Scandinavian Glass, rywalizując z Dziewczyną z tatuażem i otrzymała nagrodę Harald Mogensen dla najlepszego kryminału 2008. Została przetłumaczona na dziesięć języków i wydana w ponad dwóch milionach. Agnete Friis pracuje również jako dziennikarz, i autor książek dla dzieci i młodzieży Literatura.
Czytało się naprawdę dobrze, świetnie skonstruowana powieść, chce się wiedzieć co dalej. Co prawda nie poczułam, że to ode mnie zależy los chłopca (jak głosi jeden z recenzentów książki),ale za to bardzo chciałam wiedzieć co zrobi Nina. Mocno współczułam Sigicie - jestem mamą czterolatka, mogłam sobie wyobrazić bardzo dokładnie, co ona czuła
Nie wiem skąd autorki czerpały informacje o dziejach Ukrainy , ale miały z pewnością marne źródło . Niestety nie do końca popisały się przy poszukiwaniu informacji o państwowym komitecie bezpieczeństwa czyli KGB , a nie jak mylnie sądziły GRU . Ten ostatni organ , to instytucja wojskowa zajmująca się wywiadem i tak do końca nie wiadomo kiedy powstała . Jedni historycy twierdzą , że po ataku Hitlera na Rosję , inni że tuż przed . Stąd wniosek , że jeszcze go nie było kiedy rozgrywa się akcja powieści . Natomiast opisywany wielki głód na Ukrainie to lata 1932-33 , a nie w jak książce 1935-ty . Tyle tytułem sprostowania .
Sama powieść jest taka sobie . Dużo w niej dłużyzn i nieistotnych wątków . Nie przekonują mnie jakoś opisy głodu autorstwa dwóch kobiet , które w życiu go nie zaznały . Totalitaryzm , to też nie jest rzeczywistość , którą można sobie wyobrazić . Nie mówiąc już o realistycznym jego opisaniu .
Moim zdaniem pomysł jest mało ciekawy , a realizacja zaledwie przeciętna . Autorki w posłowiu wyrażają nadzieję , że udało im się uniknąć "większych wpadek" . Ja jestem innego zdania .