Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Pomyślałem, że to wszystko jest absurdalne. Zimne świeże powietrze wpadające do pokoju miało zdrową mineralną woń; pragnąłem, żeby zawierały się w nim wszystkie składniki odżywcze, których potrzebuję, żeby ta obecna w powietrzu przyprawa, stanowiąca destylat wody, soli, skał, ziemi i roślin Enon, mogła stać się pokarmem, który mnie pożywi, oraz lekiem, który mnie uleczy.

Twoje chłodne poranki wypełnia smutek, który wynika z faktu, ze na tym świecie nie jest nam łatwo, ale ten świat jest wszystkim co mamy, jest nasz. Jest pełen trudu, zatem jedyne, co wszyscy możemy nazwać naszą własnością, to właśnie trud, ale nawet to jest lepsze niż nic, prawda?

Życie odczuwałem jako destylat smutku i złości.

Jestem koneserem dnia. Czasem siedzę we łzach. Czasem siedzę ogarnięty niemą, niewytłumaczalną i łamiącą serce radością.

Nawet jeżeli ja, uwiązany do istnienia, nadal muszę cierpieć za sprawą radości, jaką było moje życie z Kate, skończone, nienaruszone, pozostające w ostrym i druzgocącym kontraście z moim życiem bez niej. I właśnie ta radość stanowiła miarę oraz źródło mojej rozpaczy.

Każda rzecz jest uczyniona po to, aby sczeznąć; cud polega na tym, że to się jeszcze nie dokonało.