Urodzony w 1924 r. w Zakopanem, dzieciństwo spędził w Bielance, gdzie matka odziedziczyła ziemię. Kończył tam szkołę powszechną i pracował przy budowie drogi Chabówka - Zakopane. Po wybuchu wojny trudnił się przemytem na Słowację, potem - już jako uczeń szkoły rolniczej w Rabie Wyżnej - razem z ojcem wstąpił do Związku Walki Zbrojnej. W oddziale kpt. Wojciecha Bolesława Duszy "Szaroty" pozostawał do września 1943 r., kiedy Gestapo otoczyło dom Szepelaków. Zginęli wtedy babcia, ojciec i jeden z partyzantów. Władysław wraz z matką i stryjem przeszli przez więzienie w Czarnym Dunajcu, w zakopiańskiej willi "Palace" (zwanej Katownią Podhala) i Montelupich w Krakowie. Cała trójka trafiła do obozu w Oświęcimiu, gdzie zginęli matka i stryj. Autor przetrwał Oświęcim, przeżył Mauthausen i Ebensee. Wyzwolenia przez amerykańskie wojska w maju 1945 r. doczekał schorowany, o wadze 37 kg, z odmrożeniami i gruźlicą. Po wojnie wyjechał na Ziemie Odzyskane, by w 1951 r., zostawiwszy cały dobytek, wrócić na Podhale. Ciężko pracując, zdobył kwalifikacje ciesielskie, murarskie, zbrojarskie oraz uprawnienia architektoniczno - budowlane. Pracował przy budowie kombinatu obuwniczego w Nowym Targu, Nowej Huty, różnych obiektów Instytutu Doświadczalnego w Rabie Wyżnej. W Rabie i sąsiednich miejscowościach kierował budowami kościołów, nowych plebanii, szkół i ośrodków zdrowia. Przez cały ten czas pisał wiersze o tematyce partyzanckiej i religijnej, gawędy i opowiastki, co roku uczestniczy w Święcie Poezji Góralskiej, ludźmierskich Konkursach Poezji Religijnej, ogólnopolskim konkursie im. Jana Pocka. Zebrał tam wiele nagród i wyróżnień, a od roku 1996 jest członkiem Stowarzyszenia Twórców Ludowych. Pamiątką obozowej i wojennej przeszłości są przyznane mu medale i krzyże: Armii Krajowej, Partyzancki, Oświęcimski i inne.
DYSKUSJE