Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Dziwna książka.... o kinie Pasoliniego autor mówi niewiele (a przynajmniej mniej, niż by się tego oczekiwało). Próba analizy twórczości tego wielkiego malarza ekranu (przybierająca formę zbioru esejów) zajmuje ledwie jedną trzecią książki. Pozostała część to wybór pism reżysera, który był nie tylko artystą, poetą, filmowcem i plastykiem, ale też - w odniesieniu do dziesiątej muzy - znaczącym krytykiem i teoretykiem o wyraźnych aspiracjach filozoficznych. O ile jego spostrzeżenia są ciekawe i często bardzo nowatorskie, o tyle sposób ich podania jest zawiły i wymagający przyswojenia szeregu pojęć (którym autor ma w zwyczaju przypisywać swoiste znaczenie). Podążanie za tokiem wywodów Pasoliniego to istna katorga - przynajmniej dla mnie. Przedstawione zawiłości semantyczne, odnoszące się do filmu, są ciężko uchwytne, skoro nie sposób niekiedy zrozumieć języka samego autora. Nie jest to pierwsze moje spotkanie z Pasolinim-teoretykiem. Ale równie męczące, jak poprzednie. Mimo, że podstawowe założenia kina poetyckiego są oczywiste, o tyle wgłębianie się w szczegóły konstrukcji myślowych, podejmujących próbę usystematyzowania zjawiska struktury kina - to już wyższa szkoła jazdy. Zdecydowanie wolę Pasoliniego oglądać, niż czytać. Może gdyby autor (polski) pokusił się o próbę wyjaśnienia zamieszczonych fragmentów traktatów (a taką próbę podjął tylko szczątkowo we wspomnianej 1/3 całej zawartości tekstu, przybierającej właściwie formę wstępu do samych traktatów),to książka mogłaby się okazać bardziej atrakcyjna i wartościowa od strony merytorycznej.