Jesteśmy społecznością, która kocha książki

W wieku 16 lat przyszła pisarka zaczęła zdobywać swoje pierwsze szlify redaktorskie w Gazecie Vimmerby, gdzie pisała także krótkie notki i reportaże o codziennych wydarzeniach. Z językiem szwedzkim radziła sobie w szkole bez problemu, a końcowy egzamin gimnazjalny zdała z oceną celującą. Jednak jej wejście w dorosłość okazało się trudniejsze, niż mogła przypuszczać. W wieku 18 lat zaszła w nieplanowaną ciążę, jej ojciec nie mógł tego zaakceptować, a zbuntowana Astrid wyjechała do Sztokholmu, gdzie zapisała się na kurs maszynopisania i stenografii. W 1926 roku, w Kopenhadze (w tamtejszym szpitalu, jako jedynym w Skandynawii, nie trzeba było podawać imienia ojca dziecka),potajemnie urodziła synka, któremu nadała imię Lars. Przez 3 lata przebywał on u rodziny zastępczej, a Astrid odwiedzała go tak często, jak tylko pozwalała jej na to praca. Na początku miała bardzo duże problemy finansowe, często niedojadała, aby starczyło jej na bilety do Danii. Na szczęście wkrótce została zatrudniona na lepszym stanowisku, asystentki redaktora w Królewskim Klubie Automobilowym, gdzie jej szefem został Sture Lindgren. W 1929 roku, kiedy zastępcza matka zmarła na serce, Astrid zabrała synka do Sztokholmu, a później oddała pod opiekę swoich rodziców w Vimmerby. Dawne urazy odeszły w przeszłość, a dziadkowie pokochali Larsa od pierwszego spotkania. Młoda dziewczyna wreszcie poczuła, że jej życie wraca na właściwie tory. Na początku kwietnia 1931 roku wyszła za mąż za Sture Lindgrena, zajęła się opieką nad domem i mogła wreszcie zabrać synka do siebie. Nadal redagowała przewodnik dla Klubu Automobilowego, ale zrezygnowała z etatu, by poświęcić się dzieciom – bowiem do Larsa wkrótce dołączyła siostrzyczka, Karin. Ten etap jej życia opisuje w ciekawy sposób książka wydana nakładem wydawnictwa Czarne – Od Astrid do Lindgren.