Uwe Johnson urodził się w roku 1934 w dzisiejszym Kamieniu Pomorskim. Studiował germanistykę na uniwersytecie w Rostocku, pragnąc zostać redaktorem w wydawnictwie. Występuje jednak przeciwko nagonce na Kościół Ewangelicki i zostaje relegowany z uczelni. Kontynuuje studia na Uniwersytecie im. Karola Marksa w Lipsku i pisze pracę dyplomową u Hansa Mayera. W roku 1958 opuszcza NRD i osiedla się w Berlinie Zachodnim w dzielnicy Friedenau, w bezpośrednim sąsiedztwie Güntera Grassa.
W roku 1961 ukazuje się jego druga powieść, zatytułowana Das dritte Buch über Achim. Po dwuletnim pobycie w USA (1966-1968) Johnson rozpoczyna pracę nad swoim głównym dziełem: Jahrestage. Aus dem Leben von Gesine Cresspahl. Pierwsze trzy części ukazują się na przestrzeni lat 1970-1973 część ostatnia w roku 1983. Jahrestage to próba autora uświadomienia sobie swoich korzeni bez popadania w nostalgię. Ponadto powieść ta jest wzorcowym przedstawieniem stosunku jednostki do władzy totalitarnej - temat, który przewija się we wszystkich dziełach Johnsona.
W roku 1974 Uwe Johnson przeprowadza się do Sheerness-on-Sea, do domu na wyspie Sheppey w hrabstwie Kent, na wprost ujścia Tamizy. Johnson jest członkiem Gruppe 47. Więzy szczególnie bliskiej przyjaźni łączą go ze szwajcarskim pisarzem Maxem Frischem oraz od czasu pobytu Johnsona w USA - z Hannah Arendt oraz wydawcą Helen Wolff. Johnson był wielokrotnie nagradzany, otrzymał m.in. Międzynarodową Nagrodę Wydawców (1962), nagrodę im. Georga Büchnera (1970), nagrodę im. Wilhelma Raabe (1975) oraz nagrodę im. Tomasza Manna (1979).
13 marca 1984 roku Uwe Johnson został znaleziony martwy w swoim domu w Sheerness-on-Sea. Śmierć z powodu niewydolności serca nastąpiła już w nocy z 23 na 24 lutego. Heinrich Böll napisał po śmierci Uwe Johnsona: "Jego wielkość polegała na jedności cierpliwości i smutku, prostoty i wrażliwości, gniewu i skrupulatności: postrzegał swój czas w jedynie możliwy sposób. Dopiero późniejsze epoki dostrzegą jego wielkość".
W czasach PRL-u Uwe Johnson uważany był za reakcjonistę i rewizjonistę, którego nie wolno publikować. Nawet jednak po roku 1989 i zniesieniu cenzury żaden polski wydawca aż do dziś nie wpadł na pomysł, by wydobyć z zapomnienia tego przemilczanego dotąd powieściopisarza, jednego z największych pisarzy niemieckojęzycznych okresu powojennego.
DYSKUSJE