Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Ja jestem małpą tylko dlatego, że się nią urodziłem. Ale w najlepszych momentach jestem wilczym szczeniakiem, który warcząc, okazuje pogardę i sprzeciw wobec pitbula przyciskającego go do ziemi. Warcząc, oznajmiam, że wiem o zbliżającym się bólu, ponieważ jest on naturalnym elementem życia. Mam świadomość, że jestem tylko szczeniakiem i że w każdej chwili pitbul życia może zmiażdżyć mi kark jak gałązkę. Ale wyrażam także postanowienie, że nie ustąpię, niezależnie od sytuacji.

Rzecz w tym, że co człowiek uczyni, to do niego wróci. Nie można pojmować innych jako szans do wykorzystania, jako nosicieli słabości, które trzeba obnażyć, ponieważ to zawsze obróci się przeciwko nam i zasadniczo skazi nasz sposób myślenia o samych sobie.

Wszyscy sądzimy, że więcej w nas małpy niż wilka. W wielu z nas wilk został niemal zupełnie wymazany, nie ma go w opowieściach naszego życia. Ale pozwalamy mu umrzeć tylko na własne ryzyko. Ostatecznie małpie kombinacje do niczego nie doprowadzają: ich przebiegłość okazuje się zdradliwa i kończy się małpie szczęście. Wtedy odkrywamy, co jest najważniejsze w życiu. A jest to coś innego niż efekt naszych planów, sprytu i szczęścia; to jest coś, co pozostaje, kiedy je utracimy. Składamy się z wielu elementów. Ale najważniejsza część nas to nie ta. która planuje i intryguje, lecz ta która pozostaje, kiedy plany zawodzą. Najważniejsza część nas to nie ta, która rozkoszuje się własną przebiegłością, ale ta, która pozostaje, gdy spryt opuszcza nas na dobre. Najważniejsza część nas to nie ta, która korzysta ze sprzyjającej sytuacji, to ta która pozostaje, kiedy szczęście odchodzi. Ostatecznie małpa zawsze nas zawiedzie. Najważniejsze pytanie, jakie można sobie zadać, brzmi: kim wtedy będzie ten, kto zostanie?

To właśnie w naszym życiu, a nie w świadomych doświadczeniach, możemy odnaleźć echa tych, którzy odeszli. (...) Najważniejszym sposobem zapamiętania kogoś jest stać się osobą, która nas ukształtowała - przynajmniej w części - i żyć życiem, które ten ktoś pomógł nam ukształtować.

Dlaczego jestem tutaj? Po czterech miliardach lat ślepego i bezmyślnego rozwoju, wszechświat stworzył mnie. Czy było warto? Wątpię. Ale i tak jestem tu, by powiedzieć "pieprzcie się!" - kiedy bogowie nie dają mi nadziei, kiedy Cerber, strażnik podziemi, łapie mnie za kark i przygważdża do ziemi.

Nadzieja jest dla ludzkiej egzystencji jak handlarz używanych samochodów taka przyjazna, taka przekonująca. Ale nie można na niej polegać. Najważniejsze w twoim życiu jest ja, które zostaje, gdy nadzieja gaśnie. Czas ostatecznie wszystko nam zabierze. Wszystko, co zdobyliśmy dzięki zdolnościom, przedsiębiorczości i sprzyjającemu losowi, zostanie nam odebrane. Czas odbiera siły, pragnienia, cele, plany, przyszłość, szczęście, a nawet nadzieję. Cokolwiek możemy mieć, cokolwiek posiadamy – on nas tego pozbawi. Ale nigdy nie odbierze nam tego, kim byliśmy u szczytu swoich możliwości.

[...]przewaga jest zawsze przewagą pod jakimś względem. Co więcej, bardzo często okazuje się brakiem pod innym względem.

Ten wilk rozumie, że do szczęścia nie dąży się poprzez kalkulację. Rozumie, że żadna znacząca relacja nie może się opierać na kontrakcie. Na pierwszym miejscu jest lojalność.

Każdego piątkowego albo sobotniego wieczoru wychodzą do centrum miasta i upijają się albo upalają, uprawiają seks, a jeśli to nie wystarczy (a nawet jeśli wystarczy), wdają się w bójkę. Potem, raz albo dwa razy w roku, jadą na Ibizę, Korfu, Kretę abo do Cancun, albo w inne modne akurat miejsce, gdzie robią dokładnie to samo, tylko bardziej intensywnie. To właśnie, według nich, jest szczęście. Szczęście to przyjemność, a przyjemność to jedyny cel.

Wynika z tego - tu wszystkie badania są zgodne - że najszczęśliwsi (ludzie) są, kiedy uprawiają seks, a najbardziej nieszczęśliwi, gdy rozmawiają z szefem. A jeśli uprawiają seks ze swoim szefem lub szefową, jednocześnie z nim rozmawiając, nie jest jasne, czym są, być może melancholijnymi oportunistami.

Piekło byłoby dużo gorsze nie jako miejsce, gdzie sami jesteśmy torturowani i poniewierani, ale miejsce, w którym jesteśmy zmuszeni torturować i poniewierać tych, których najbardziej kochamy.

Bez dyscypliny nie ma prawdziwej wolności, jest tylko przyzwolene.

Miłość jest czasem jak choroba. Może skazać cię na wieczne potępienie i zaprowadzić do piekła. Ale jeśli masz szczęście, dużo szczęścia, przyprowadzi cię z powrotem.

Zbawi nas tylko nasze nieposłuszeństwo.

Najważniejszym sposobem zapamiętania kogoś jest stać się osobą, która nas ukształtowała - przynajmniej w części - i żyć życiem, które ten ktoś pomógł ukształtować. Niekiedy nie warto pamiętać takich osób. W takim przypadku najważniejszym zadaniem egzystencjalnym jest wymazać ich z narracji naszego życia.

Wilk to najwyższa forma sztuki i już jego obecność podnosi na duchu.

Ale gdybym mógł uwierzyć, wtedy miałbym nadzieję, że będzie to Bóg z modlitwy Eli Jenkins z Under Milk Wood Dylana Thomasa: Bóg który zawsze będzie widział to, co w nas najlepsze, a nie to, co najgorsze.

Gdybyśmy chcieli w jednym zdaniu zdefiniować rodzaj ludzki, mogłoby ono brzmieć tak: ludzie to zwierzęta, które same tworzą sobie możliwość czynienia zła.