Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Arcydzieło. Moja babcia pewnie podsumowałaby ją tak: "Francja-kurwancja", ale mnie się niezmiernie podobała. Nigdy bym nie przypuszczał, że to może być tak dobra książka. Zaczyna się dość "niewinnie", a później wciąga niesamowicie. Autor to postać wyjątkowa. Świadek wielu ważnych wydarzeń XX w. Jego szczerość momentami obezwładnia. Lanzmann nie wahał się pisać nawet o bardzo intymnych sprawach. Barwnie opisał życie obyczajowe elity intelektualnej we Francji. Pięknie opisał swoje życie w trójkącie z Sartre i de Beauvoir. Jako dziennikarz miał okazję poznać wielkie sławy XX w., oraz poznać ciekawe i mrożące krew w żyłach wydarzenia, jak chociażby szokującą sprawę proboszcza z Uruffe ( o tej sprawie czytać nawet nie chciał kard. Lustiger). Porywającym fragmentami książki są te, które opisują prace autora nad filmem "Shoah". Jego polowanie na nazistów, by wypowiedzieli się przed kamerami to historie wzięte prosto z najlepszych kryminałów. Pracując na filmem Lanzmann musiał przyjechać również do naszego kraju. Opisuje polska wieś i chłopów mieszkających wokół obozów zagłady. Poczułem, że te fragmenty autor pisał z poczuciem wyższości. Wyperfumowany reżyser francuski, który zadawał się cieleśnie z madame de Beauvoir musiał przyjechać na polską prowincję i wdychać zapachy polskich zapóźnień. Dla niego to niczym podróż w czasie do XIX w. Widać to zresztą na filmie. Lanzmann uczulony był na hipokryzje. Krytykuje m.in. swoją polską tłumaczkę, która łagodziła wypowiedzi chłopów na temat Żydów, co mnie tez bardzo zirytowało. Wyglądało to tak, jakby ta kobieta prawdy się bała. Podobnie było z wysokimi dostojnikami Kościoła, którzy nie chcieli oglądać filmu, tak jakby zło nie istniało na świecie. Długo by można pisać o tej książce. Jest genialna, bo autor to inteligentny człowiek i bystry obserwator rzeczywistości.