Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Historia filozofii antycznej obejmuje m.in. spory między wariabilizmem Heraklita a statycznym eleackim obrazem świata, arystotelizmem a platonizmem, sceptycyzmem a dogmatyzmem (w rozumieniu sceptyków) czy stoicyzmem a epikureizmem w przedmiocie dróg osiągania szczęścia. W średniowieczu ważny był spór między nominalizmem a realizmem pojęciowym. Odrodzenie żyło konfliktem między humanizmem a scholastyką, wiek XVII – między racjonalizmem a empiryzmem, wiek XVIII (we Francji) między deizmem a ateizmem, wiek XIX – między transcendentalizmem a materializmem (Niemcy), pozytywizmem a filozofiami romantycznymi (Francja, Wielka Brytania, Polska), wiek XX – między filozofią analityczną a tzw. filozofią kontynentalną.
To tylko przykłady, ponieważ mapa sporów filozoficznych jest znacznie bogatsza, nie tylko w planie epok czy poszczególnych krajów, ale także w obrębie wspomnianych orientacji myślowych. Nic nie wskazuje na to, aby spory filozoficzne miały kiedykolwiek zniknąć.

Od czasów George’a Edwarda Moore’a krytyka i obrona naturalizmu stała się centralnym problemem aksjologii, w szczególności metaetyki.
Opozycja naturalizm–antynaturalizm stała się bodaj podstawo-wa we współczesnej myśli fi lozof i cznej. Gdy naturalista propo-nuje interpretację jakiegoś problemu wedle swoich preferencji, antynaturalista od razu zarzuca mu tzw. błąd naturalistyczny.
Dotyczy to zarówno kwestii ogólnych, np. krytyki empiryzmu przez racjonalistów czy materializmu przez fi lozofów, którzy podpadają pod tradycyjne rozumienie idealizmu w ontologii.

Parafrazując słowa Wittgensteina, powiem, że teologia jest albo powyżej nauki, albo poniżej, ale nigdy obok. Ta metafora znaczy, że niemożliwy jest język wspólny dla teologii i nauki, a co za tym idzie — nie można wyprowadzić wniosków na temat świata danego empirycznie z tezy o istnieniu Boga i na odwrót. Nauka i teologia są niewspółmierne, językowo i logicznie.