Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Właściwie nic specjalnego do niej nie czułem, jednak zawsze mnie jakoś bolało, kiedy wyjeżdżała, a gdy ból nie ustępował, przekształcałem go, jak stary alchemik eksperymentujący z wodorostami, w coś zbliżonego do miłości [s. 40].

Ludzie chodzili tu i tam, jak gdyby rzeczywiście dokądś zmierzali. Postałem sobie w miejscu przez kwadrans i przyglądałem się, jak wysiadają z autobusów i rozpraszają się po ulicach. Zdumiewało mnie i intrygowało, że wystarcza im być tylko sobą i nikim więcej [s. 142].