Jesteśmy społecznością, która kocha książki

„Statek czarnoksiężnika” to klasyka klasyki powieści fantastycznej. Gdybym przeczytała tę książkę, gdy miałam trzynaście lat, byłaby miłość na całe życie. Teraz ta opowieść budziła tylko uśmiech i przeczytałam ją jak bajeczkę, która trwałego śladu w mojej głowie nie zostawi. Historia prosta: młody mężczyzna przeniesiony w czasie i przestrzeni tajemną mocą trafia w środek konfliktu między dwa państwa: Nanich i Kof. Jego pojawienie się na środku oceanu i wyłowienie przez statek Nanich, na którym znajduje się ichnia księżniczka, pokrzyżuje plany polityczne kilku osób. Do tego żeglarze trafią na tajemniczą wyspę, a stwór, którego tam spotkają będzie też miał rolę do odegrania w całej historii. Oczywiście w tego typu literaturze nie może zabraknąć wątku miłosnego, który jest romantyczny i delikatny niczym bukiecik niezapominajek. Szczerze mówiąc takie przejścia między światami to najbardziej lubię w wykonaniu Andre Norton. W „Statku czarnoksiężnika” rozdziały czasami się jakby nie sklejały, a niektóre wybory bohaterów są absurdalnie nielogiczne. Rzeczą, która w książce przykuwa najbardziej uwagę jest okładka – uwielbiam okładki tych starych wydań powieści fantastycznych i horrorów. Tutaj też jest pięknie: samotna, kamienna twierdza na środku oceanu, zabity groźny stwór i on – cały w zbroi na smoku, trzymający w ramionach kompletnie nagą piękność (jak ona sobie tyłek o łuski smoka obetrze, to oboje będą mieli pecha). I w tym miejscu, nie wytrzymam, będzie spoiler: w tej historii wcale nie ma smoków. Książka tylko dla wielbicieli gatunku.