Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Początek historii literatury science fiction. Na książkę składają się fragmenty lub całości różnych utworów literackich, które według redaktora tomy miały wpływ na rozwój gatunku. Każdy z utworów poprzedzonych jest dłuższą notką przybliżająca autora i jego twórczość albo dany okres historii. Żeby było zabawniej, przeczytałem już kolejne tomy parę lat temu i ten jest ostatnim jaki czytam. Książka jest bardzo dobrym źródłem informacji zarówno dla laików, jak i osób obeznanych w tych tematach, które chcą pogłębić swoją wiedzę (na dodatek na końcu książki znajduje się mała lista innej literatury fachowej dotyczącej tej tematyki). Należy jednakże pamiętać, że książka oryginalnie została wydana w latach 70. i co za tym idzie nie uwzględnia wielu nowszych pozycji, więc jeżeli ktoś chce dobrze poznać ten gatunek, to nie może się ograniczyć wyłącznie do tej publikacji. Jeżeli chodzi o same utwory literackie, to jest bardzo różnie. Po pierwsze, jak już zaznaczył sam redaktor naczelny we wstępie, teksty te to w większości nie jest science fiction, a bardziej pewne źródła inspiracji dla późniejszych twórców. Mnie osobiście nie wszystkie utwory przypasowały i część była zbyt archaiczna. Paradoksalnie, pochodzący ze starożytności przygodowy tekst „Prawdziwa historia” Lukiana z Samosaty czytało mi się bardzo przyjemnie. Jednakże kolejne utwory przedstawiające różne utopijne społeczności zaczęły mi się zlewać w jedno i dopiero napisany z humorem fragment „Podróży Guliwera” naprawdę mnie wciągnęły. Później było już tylko lepiej. Wprawdzie fragment „Wyprawy do krajów podziemnych” Ludviga Holbrga był zdecydowanie zbyt krótki żeby sobie wyrobić jakiekolwiek zdanie , to reszta utworów miała dosyć szeroki zakres tematyczny – zahaczające o horror „Córka Rapacciniego” Nathaniela Hawthorne’a czy „Draństwo” Ambrose Bierce’a; fragment przygodowej powieści „Ona” H. Ridera Haggarda; globalna katastrofa w opowiadaniu „Gwiazda” Wellsa; fragmenty podróży w przestrzeń kosmiczną i na dno morza u Verne’a czy nawet spojrzenie w mikroskopijny świat w opowiadaniu „Diamentowa soczewka” Fritza-Jamesa O’Briena. Zaciekawiło mnie też fantastycznonaukowe oblicze Edgara Allana Poe w opowiadaniu „Mellona Tauta” czy dziewiętnastowieczna wersja Ripa van Winkle’a we fragmencie „Z przeszłości – 2000 – 1887 r.” Edwarda Bellamyego. Nie jestem jednakże pewien czy w przypadku klasycznego „Frankensteina” Mary Shelley zostały wybrane akurat te fragmenty, które dobrze reprezentują ten utwór. Niestety znudziło mnie opowiadania „Nocna poczta” Rudyarda Kiplinga – chyba jednak nie jestem fanem sterowców. Ogólnie jest to niestety najsłabszy z tomów, nie wszystkie teksty przetrwały próbę czasu, ale jeżeli chodzi o wartość poznawczą, to każdy miłośnik fantastyki naukowej powinien zapoznać się z tą pozycją.