Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Pracował ludzki dowcip i doszedł sposobu
ująć sobie rozsądku i przysunąć grobu.

Cukier jest wprawdzie słodki, temu jednak biada,
Kto często lub nad miarę cukrem się objada.

A póki między rodem ludzkim raczysz gościć,
Pół świata czcić cię będzie, drugie pół zazdrościć.

Forsan et haec olim meminisse iuvabit.
Może kiedyś i o tem będzie miło wspomnieć.

(...) i tę zdrową maksymę w twej pamięci napisz:
nie sądź nikogo po minie,
bo się w sądzeniu poszkapisz.

Tak na świecie najwyższej mądrości układem,
Nie przypadkiem, porządnym wszystko idzie ładem:
I zawsze skutki przyczyn, czy większe, czy drobne,
Jednakich są jednakie, podobnych podobne.

Mało ceńmy, co umysł na moment weseli,
Mignie tylko i ginie, jak płomień z kądzieli.

Biorąc miarę powrotów z wieczności obrazów,
Byliśmy, czym jesteśmy, miliony razów,
I póki potrwa ziemia, póki starczy słońca,
Żyć, gasnąć, odradzać się będziemy bez końca.

Prawa są nasze jako pajęczyna:
bąk się przebije, a na muchę wina.

Razu pewnego w przezroczystej wodzie
przypatrywał się jeleń swej urodzie.
Sam się dziwił cudności rosochatych rogów,
lecz widząc swoje nogi cienkie jak badyle,
gorzko narzekał na bogów.
Gdzie proporcja? głowa tyla, nogi tyle!?