Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Miałem nadzieję, że ta pozycja znacznie poszerzy moją wiedzę na temat królowej Jadwigi. Niestety spotkało mnie spore rozczarowanie. Treść książki trochę nijak się ma do tytułu. Autor już na samym początku stwierdził, że nie warto znowu poruszać tematu życia codziennego królowej, ponieważ zostało ono już dość obszernie opisane w innych publikacjach. Serio? Sam przecież na początku w tekście narzekał, że życie Andegawenki jest kiepsko udokumentowane i właściwie to niewiele o nim wiemy. Czy wobec tego nie byłyby to dość ważne informacje, przybliżające nam dzieje tej postaci? W wypadku innych, wielokrotnie poruszanych w wielu publikacjach wątkach jej życia nie widzi już takiego problemu. Cytuje innych badaczy, dyskutuje z ich badaniami, obala bądź potwierdza ich tezy. Pan prof. Nikodem za jedną z metod przybliżających nam panowanie monarchini przyjął m.in. wyłuskiwanie informacji na podstawie działalności jej męża. Z początku wydawało mi się to całkiem ciekawe podejście i, przy dość skąpych źródłach o działalności samej królowej, całkiem rozsądne. Niestety, w pewnym momencie zaczął roztrząsać królewskie akty prawne i wydarzenia, które w żaden sposób nie dotyczyły samej Andegawenki! Oczywiście, nie można odmówić autorowi staranności w badaniu źródeł. Ciężko jednak oprzeć się wrażeniu, że książka ta wcale nie jest biografią samej Jadwigi. To przede wszystkim (nie licząc pierwszego rozdziału) opis panowania Jagiełły z czasów trwania jego pierwszego małżeństwa. Styl autora jest po prostu koszmarny. Zdania są zbudowane w sposób siermiężny. Tekst "nie płynie" swobodnie. Widać wyraźnie, że po napisaniu nie został przeczytany na głos. Należy oczywiście docenić obalanie szkodliwych mitów, narosłych wokół postaci królowej, ale odbieranie jej całkowicie jakiejkolwiek inicjatywy i uczestniczenia w rządach jest jednak sporym nadużyciem. Nikt oczywiście nie będzie się upierać, że jako 10-latka królowała pełną gębą, ale trudno uwierzyć, że gdy dorosła, całkowicie zdała się we wszystkim na męża, szczególnie przy jego częstych objazdach po Koronie i Litwie. Cieszy, że autor zechciał też zaproponować odmienną opinię na temat małżeństwa Jadwigi i Jagiełły niż ta, dominująca w polskiej historiografii, jakoby małżeństwo było nieudane, a Andegawenka ledwo znosiła swojego męża. Nie zmienia to jednak faktu, że produkt jest niezgodny z opisem i Jadwiga, król Polski, jest zepchnięta na kartach własnej biografii na drugi plan.