Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Wystarczy jedno spojrzenie na okładkę tej lektury, by zapragnąć dowiedzieć się czegoś więcej na jej temat. "O mężczyźnie, który kochał niedźwiedzicę polarną" – ten oto tytuł książki może sprawić, że najpierw parskniemy śmiechem, a za chwilę zaczniemy się zastanawiać: "Ale serio?". Przyglądamy się obrazkowi, na którym znajduje się pluszowa biała niedźwiedzica i stwierdzamy, że coś jest z nią nie tak. Długie czarne rzęsy, cień do powiek i rozmazana czerwona szminka? Czyżby to jednak nie był żart? Tak, moi Drodzy, książka naprawdę zawiera historię mężczyzny, który zapałał ogromnym uczuciem do pewnej białej niedźwiedzicy. Niestety, nie wzdychał do niej na odległość. Czuł autentyczne pożądanie, które popychało go do kolejnych prób zbliżenia się do swej "ukochanej". Pewnie niektórzy z Was właśnie się krzywią i zastanawiają się, co to za dziwaczna i odrażająca lektura. Już tłumaczę: Robert Akeret, psycholog i psychoterapeuta, po wielu latach postanawia sprawdzić skuteczność swej terapii. Chce wiedzieć czy udało mu się pomóc pacjentom w rozpoczęciu nowego, szczęśliwszego życia. Odwiedza pięć osób, których zaburzenia najbardziej zapadły mu w pamięć i właśnie wśród nich znajduje się nasz niedźwiedzi Casanova. Prócz wyżej opisanego przypadku spotkamy się jeszcze z kilkoma innymi, które z pewnością wzbudzą w czytelniku silne emocje. Wypada dodać, że niekoniecznie są to pozytywne odczucia, więc wrażliwszym osobom raczej nie polecam zapoznawania się z tą lekturą. W trakcie czytania będziemy mieli do czynienia chociażby z mężczyzną, który ma bardzo krwawe i pełne udziwnień fantazje seksualne. Poznamy też historię kobiety, która uwierzyła , że swymi złymi myślami zabiła swego ojca. To jeszcze nie koniec : czeka na nas relacja z terapii dziewczyny, której wydaje się, że jest Hiszpanką (choć z pochodzenia jest Żydówką) i , że urodziła się w niewłaściwej rodzinie. Na sam koniec zmierzymy się z przypadkiem mężczyzny, którego historia jest tak skomplikowana, że nie sposób streścić ją w jednym zdaniu. Muszę przyznać, że książka jest niezwykle ciekawa. Oczywiście pod warunkiem, że lubi się zgłębiać różne zakamarki ludzkiej psychiki. Największym atutem tej lektury jest jej prosty język. Każdy może ją przeczytać bez uczucia dyskomfortu, który byłby spowodowany ogromną ilością fachowych określeń i innych niezrozumiałych pojęć. Podobało mi się również to, że mogłam w jakimś stopniu zapoznać się bliżej z pracą psychoterapeuty. Robert Akeret bardzo szczegółowo przedstawił swoje przemyślenia i wnioski, które nasuwały się mu w trakcie leczenia poszczególnych osób. Autor nie szczędził nam również informacji dotyczących swego życia i drogi, którą musiał przebyć, by stać się psychoterapeutą. Opisał także swoje przeżycia związane ze szkoleniem się u Fromma, który jest jednym z wybitniejszych psychologów, którzy zapisali się na kartach historii tej dziedziny. Myślę, że podczas tej krótkiej, ale jakże interesującej lektury polubiłam Roberta Akereta i jego podejście do swoich pacjentów. Traktował każdego z nich jako wyjątkową i niepowtarzalną jednostkę, której przypadek nie powinien być porównywany nawet z tymi z pozoru podobnymi. Terapeuta zdecydowanie nie traktował ludzi "taśmowo" i nie "odbębniał" swojej pracy. Po tylu latach pracy wciąż posiadał świeże spojrzenie na dolegliwości, z którymi borykali się jego pacjenci i nie wpadł w sidła rutyny. Momentami odnosiło się wrażenie, że może za bardzo był do nich przywiązany, ale skoro nie skutkowało to żadnymi negatywnymi konsekwencjami, to można przymknąć na to oko. Lekturę oceniam na 8/10 i polecam każdemu , kto choć trochę interesuje się psychologią.