Krzysztof Błecha

Zacznę może od minusów: Habsburgowie przyjechali do Żywca jako okupanci, zaborcy, a nie jak twierdziła Arcyksiężna patrioci, którzy obrali sobie Polskę za Ojczyznę. Za panowania jej dziadka, mieszkańcy okolicznych wiosek żyli w skrajnej nędzy przez politykę wprowadzoną przez Arcyksięcia (wszyscy moi pradziadkowie podkreślali to jak opowiadali o czasach przed I Wojną Światową) - o czym Księżna milczy. Jedynymi rodzinami które zyskały na ich obecności były rodziny mieszczan Żywieckich. Pominę już ten patetyczny opis rodziny Habsburgów, którymi karmi nas Księżna na samym początku wywiadu. Drażniący jest subiektywizm rozmówczyni, ale trzeba oddać, że opowiadała o swojej rodzinie i to takiej jaką zapamiętała jako dziecko i bardzo młoda osoba, więc jest to poniekąd zrozumiałe. Z grubsza tyle na minus, teraz plusy: szybko się czyta, wciąga, dobrze zredagowane, ciekawe i konkretne pytania i takie też odpowiedzi. Arcyksiężna odpowiadała krotko, treściwie, ciekawie, za co bardzo wielki plus, bo zwykle ludzie w jej wieku mają skłonność do pomijania niektórych faktów, przynudzania i wyolbrzymiania, czego tu się nie dopatrzymy, a jeśli już to w niewielkiej ilości. Opowiadane z wielką swadą, IMPONUJĄCA pamięć do dat, nazwisk, miejsc i najdrobniejszych szczegółów (muszę to napisać dużymi literami, bo zrobiło to na mnie gigantycznie pozytywne wrażenie - wręcz wzbudziło zazdrość ;) ). Całość jest uzupełniana prywatnymi zdjęciami i grafikami pamiątek samej Marii Krystyny za co należą się jej wielkie podziękowania, sprawia to (mimo i tak już niesamowicie plastycznych opisów) jeszcze łatwiejsze wyobrażenie sobie miejsca akcji i pomaga urzeczywistnić tak odległe czasy i nieznanych nam ludzi. Niesamowicie ciekawe dzieło na temat życia niesamowicie ciekawej rodziny.