Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Trzech wybitnych uczonych i trzy różne historie wyjaśniające ich stosunek do wiary i religii. Żadnego z nich nie trzeba chyba bliżej przedstawiać. Leopold Infeld, bardzo bliski współpracownik Alberta Einsteina, Polak o żydowskich korzeniach, stanowił jeden z wielu przykładów intelektualisty wywodzącego się z "narodu wybranego", który, trochę na wzór Spinozy, szybko stał się odszczepieńcem dla własnego środowiska. Jego relacja z żegnaniem się z wiarą jest bardzo osobista, mniej intelektualna, a bardziej emocjonalna i odkrywająca zagmatwane relacje panujące w wielu podobnych rodzinach. Tadeusz Kotarbiński, nasz wielki logik, jak zwykle w swoich pismach wyraża się w sposób jasny i precyzyjny. Apostoł etyki świeckiej, moralności, która nie potrzebuje żadnej sankcji religijnej dla własnej prawomocności. Postawa godna uznania, ale jakże zarazem elitarna. Wreszcie Bertrand Russell. Człowiek, którego życie i twórczość naukowa i literacka udowadnia, że bycie przyzwoitym i uczynnym, w swym utylitarnym wymiarze, nie jest uzależnione od podlegania zorganizowanym religiom. Wręcz przeciwnie, angielski myśliciel co krok zaświadcza, że wyzbycie się pewnych namiętności w jak najmłodszym wieku, jest tylko z korzyścią dla dalszego życia. Oczywiście należy mieć przy okazji odpowiednie przymioty charakteru, a i praca nad sobą nie jest tu niewskazana. Jego "Dlaczego nie jestem chrześcijaninem?", przedrukowane w tym tomiku, klarownie wykłada wszelkie "przeciw", będące racją dla tak wyrażanego stanowiska światopoglądowego. I myliłby się tutaj ktoś, kto chciałby widzieć w tym jakiś zajadły atak na "wartości" (dodam: "jedynie słuszne"),czy też popularny ostatnio "neomarksizm". Russell należał do tej grupy ludzi, dla której szufladkowanie według jakichkolwiek obozów było śmiechu wartą dziecinadą. Dlatego też, jeśli ktoś robi to w stosunku do tego typu intelektualistów, wystawia sobie tylko własne świadectwo niedojrzałości (niestety taką antymaturę posiada większość ludzi). Książeczka dla każdego kogo nurtują kwestie styku wiary i wiedzy, czy też, idąc tropem Władysława Witwickiego, wiary lub niewiary oświeconych.