Cytat dnia
Zapamiętajcie sobie: odruchowy sprzeciw na widok brutalnej napaści nie musi być dowodem życzliwości dla poszkodowanych.
Popularne wyszukiwania
Polecamy
Patronat LC
Patronat LC
Patronat LC
Patronat LC
- Wszystkie
- Książki
- Czasopisma
2005
2005
2003
W samą porę Judith A. Lansdowne 
Ja bym W samą porę do klasycznych romansów nie zaliczyła. A gdzie tam. Przyznaję, że nie tego się spodziewałam. Może nie w szoku, ale byłam mocno zdziwiona.
Literatura romansowa nie obfituje w takich bohaterów w taką parę. Ona księżna wdowa z dorosłymi dziećmi, bardziej pod 50 niż po 40. On pastor lekko po 40. Poznali się wieki temu, gdy on miał bodaj 6 lat i pisał dla niej miłosne wiersze. On nigdy o niej nie zapomniał, ona też nie do końca, choć jej małżeństwo było bardzo udane, bo jego list miłosny z czasów dzieciństwa nadal przechowywała w skrzyneczce z biżuterią.
Nietypowo?
Oczywiście, że tak. Czy mi się podobało? Przyznaję, że nie lubię takiego układu, ona starsza - on młodszy. Tutaj nie dość, że mamy różnicę wieku to i pozycji społecznej. Trochę czasu musiało minąć, abym przyzwyczaiła się do tej pary. Tym bardziej, że wcale nie miałam przez sporą część książki przekonania, że oni do siebie pasują. Że faktycznie są w stanie coś razem stworzyć.
Nie ukrywam, że trochę zamieszania wprowadziła historia syna bohaterki i historii utraty przez chłopca oka. Bohaterka nie pasowała do takiego zachowania. I do tego późniejszego również. I kurcze, jak mi się to kłóciło z jej wizerunkiem, z tym jak widział ją bohater, jak postrzegał syn.
I co ważne dla odbioru całej historii, w jak luźne relacje fabuła i bohaterowie zostali wpisani.
Ostatnio jeden z romansów historycznych znosił zarzuty o współczesne dialogi, relacje, które tyko pod płaszczykiem historyczności ukrywały współczesną opowieść. W sumie jakby się dobrze przyjrzeć, to i tutaj można byłoby powiedzieć niejedno. Słowa, zachowania, relacje…
Ale to w ogólnym podsumowaniu nie ma takiego znaczenia. Bo trzeba przyznać, że choć para dziwna, układ mocno lekki, przeszłość dziwna i problematyczna, wątek sensacyjny w sumie nie do końca wiem w jakim celu tam się pojawił, to całość pasuje do siebie. Sprawia, że ja przynajmniej podczas lektury uśmiechałam się. I po pierwszym szoku, wróciła do lektury i skończyłam niemal za jednym posiędnięciem. Dystans tutaj pomaga.
To ciekawa odskocznia od klasycznych romansów. I nie ma co ukrywać, raczej pozostanie w pamięci, niż zginie w natłoku innych.
Zauroczony książę Judith A. Lansdowne 
Dawno nie czytałam tak pokręconej książki. Normalnie jest wszystko, wszelkie niemożliwości i nieprawdopodobieństwa skumulowane w ilościach przekraczających średnią przypadającą na jeden romans, tutaj wyskakują co strona.
Pewnie, że urokliwe są dzieciaki. Muszą być. Jak już człowiek i jego rozum przetrawi możliwość urodzenia czterech par bliźniaków. Jednojajowych. Jednopłciowych w parach. O, losie.
Uwielbiam dzieci w książkach, tutaj są podstawą. I znacznie przyćmiewają pannę Gilbujdasmyk czy Kapitana Krętacza i wszelkich innych językowo poprzekręcanych bohaterów. Wszystko stoi na głowie, a sens i logika trzaska na łączeniach i pęka w szwach. Ale całość, ku mojemu bezbrzeżnemu zdumieniu, trzyma się kupy. W niektórych momentach na granicy totalnego ryzyka, ale śmiało można przeczytać, choć ja musiałam robić przerwy, bo traciłam zrozumienie w ilości bohaterów i ich znaczenia dla sprawy.
I tak na serio, to chyba, po wewnętrznej akceptacji zwariowania całości, to była rzecz, która najbardziej mi przeszkadzała. W pewnym momencie w tych napadach, obronach, kto z kim i przeciw komu, kto kogo i dlaczego, porwaniach i pojedynkach i odbijaniu rannych bohaterów, straciłam fabułę. Czytałam dla totalnego odprężenia, z wyłączeniem krytycyzmu i nastawieniem, co jeszcze 4 x 2 wyczyni
W totalnie rozrywkowym charakterze tej książki zdziwiła mnie utrata ręki przez Harry’ego. Nie jestem w stanie znaleźć na to wytłumaczenia, a zachowanie dzieciaków i ich żarty o jej braku, wydają mi się zbyt mało uzasadniać powód takiego kroku. To chyba jedno zdziwiło mnie na minus i trochę burzy charakter książki. Nie lubię nie dostrzegać celowości.
Końcówka, powaliła mnie dokumentnie. Proszę mi uwierzyć, takiego HEA to chyba nie ma nigdzie. Wszystko, totalnie wszystko, co może dobrze się skończyć, kończy się dobrze, a nawet osoby, które można byłoby podejrzewać o zdrowy rozsądek, w końcówce go nie zachowują. Łączą się w pary, informują o poczętych dzieciach, zaręczają się (chyba x 3),dostają zgody na ubieganie się (x 2) i generalnie wybierają się na dwór Cara Rosji w ilości sztuk zbyt wielkiej nawet jak na możliwości władców
