Alisa Ganijewa

Po każdej książce od Claroscuro, która mnie zaskakuje i zachwyca powtarzam, że ciężko im będzie im znowu mnie zaskoczyć i zachwycić. Po czym Claroscuro jak gdyby chciało powiedzieć „Tak? To patrz teraz na to!” i wydaje kolejne arcydzieło. Tym razem szturmem podbili moje serducho powieścią „Góra wiecznej szczęśliwości”. Ta powieść Alisy Ganijewy przenosi czytelnika w świat pełen sprzeczności, gdzie tradycje mieszają się z nowoczesnością, stare z nowym, sacrum z profanum a duchowość z codziennymi trudnościami i prozą życia. Książka ta ukazuje życie w fikcyjnym kaukaskim miasteczku, gdzie rzeczywistość przesiąknięta jest religijnością i skomplikowanymi relacjami społecznymi. Ganijewa, która jak wyczytałem pochodzi z Dagestanu, z dużą wrażliwością przedstawia problemy, z jakimi mierzą się mieszkańcy Kaukazu. Autorka porusza tematy tożsamości, tradycji i konfliktów kulturowych, kreując obraz regionu, który jest jednocześnie brutalny i piękny. Kaukaz Ganijewy przeraża ale też zachwyca. Do tego stopnia, że jako czytelnik chciałbym móc spojrzeć kiedyś na ten Kaukaz, jaki przedstawiła autorka. Poznać go i doświadczyć. Książka jest pięknie napisana. Narracja jest pełna subtelnych obserwacji i głębokich refleksji, wciągnęła mnie jako czytelnika w świat, który z jednej strony jest mi nieznany ale z drugiej strony jakże uniwersalny. Ogromne wrażenie robią wspaniale wykreowane postaci, barwnie nakreślone, prawdziwe, pełnowymiarowe i bardzo szczere w swoich dylematach, poszukiwaniu szczęścia czy miejsca na ziemi. Niesamowita powieść, która skłania do refleksji nad światem, w którym żyjemy, życiem, które prowadzimy oraz nad miejscem tradycji i duchowości w naszym codziennym życiu. Autorka przygląda się opisywanym miejscom i postaciom z czułością, nierzadko szorstką ale jednak. A do tego – jak już wspomniałem – przepięknie pisze.