Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Kto­kol­wiek twier­dzi,
że Rosja jest w jakim­kol­wiek stop­niu bar­dziej moralna od Zachodu, nie
myli się ani nie błą­dzi. Kto­kol­wiek tak twier­dzi, jest po pro­stu
skoń­czo­nym idiotą.

Czę­sto powiada się, że Ukra­ina wal­czy w naszym imie­niu. Czy tak jest w isto­cie, tego nie wiemy, bo praw­do­po­do­bień­stwo, że Wła­di­mir Putin
zaata­ko­wałby pań­stwo człon­kow­skie NATO, jest jed­nak zni­kome. Na pewno
zawdzię­czamy jed­nak Ukra­inie jedno. Wszyst­kie ofiary Buczy, Irpie­nia,
Mariu­pola, Char­kowa i Sie­wie­ro­do­niecka otwo­rzyły oczy, które do tej pory
były „sze­roko zamknięte”. Tak naprawdę bowiem prze­cież wszy­scy wszystko
widzieli, wszy­scy wszystko wie­dzieli i wszy­scy wszystko
rozu­mieli. Jedy­nym, czego jesz­cze nie wszy­scy widzą, wie­dzą i rozu­mieją,
jest to, że Wła­di­mir Putin nie wziął się zni­kąd.

W Moskwie i sze­rzej w Rosji żyją nie tyle ludzie bogaci i biedni,
co raczej dwa gatunki ludzi, które nie mają ze sobą nic wspól­nego.

Rosjan należy sza­no­wać, można lubić, ale ni­gdy nie wolno mieć złu­dzeń.

Od mojej rosyj­skiej roz­mów­czyni, obroń­czyni praw czło­wieka, usły­sza­łem kie­dyś, że Rosja jest uza­leż­niona od „bata” tak jak nar­ko­man od nar­ko­tyku i że tak jak nar­ko­man musi pew­nego dnia wylą­do­wać na dnie, by wyjść z nar­ko­manii, tak Rosji trzeba było rów­nież pozwo­lić się­gnąć dna, „ale wy na Zacho­dzie tego nie rozu­mie­cie”.

Ziry­to­wany kolej­nymi absur­dal­nymi
żąda­niami mili­cjan­tów, wybuch­ną­łem (tego, co dalej, nie będę tłu­ma­czył):
„Wy ochu­jeli?! Czto za piz­diec tut two­ritsa?!”. Wszy­scy obecni w pokoju
mili­cjanci spoj­rzeli na mnie ze zdzi­wie­niem, po czym naj­star­szy rangą
spy­tał, jak długo jestem w Rosji. Odpo­wie­dzia­łem, że trzy mie­siące, na
co ten z uzna­niem poki­wał głową i powie­dział: „Mała­diec, po naszomu uże
nauczil­sia”, i po pię­ciu minu­tach sym­pa­tycz­nej roz­mowy wrę­czył mi numery
reje­stra­cyjne oraz dowód reje­stra­cyjny.

Powie­dzia­łem, że nie wiem, czy to, co mówi o Ukra­inie, jest
jesz­cze aktu­alne, bo jego wie­dza mogła się zesta­rzeć od czasu, kiedy
ostatni raz był w Kijo­wie. Na szczę­ście udało mi się spro­wo­ko­wać tego
czło­wieka. Odpo­wie­dział, że „Prę­dzej roze­rwiemy Ukra­inę na dwie czę­ści,
niż pozwo­limy, żeby stała się czę­ścią Zachodu”.

Mia­łem cza­sami wra­że­nie, że rosyj­ski nacjo­na­lizm o tyle trudno
wyle­czyć, że jest nie­uświa­do­miony, wręcz pod­pro­gowy. Rosja­nie w więk­szo­ści
wypad­ków tak naprawdę nie zdają sobie sprawy z tego, że trak­tują innych
bez sza­cunku.

Jeśli szu­kać przy­czyn, z racji któ­rych rosyj­ska armia w Buczy w Ukra­inie dopu­ściła się zbrodni na
lud­no­ści cywil­nej, nie trzeba się­gać głę­boko w prze­szłość. Wystar­czy
cof­nąć się o kilka lat i przyj­rzeć się temu, co Rosja­nie robili w Cze­cze­nii, by już niczemu się nie dzi­wić.

Nie rozu­miem też, dla­czego demon­taż
sowiec­kich pomni­ków, który zawsze wywo­łuje rosyj­skie pro­te­sty, został w Pol­sce roz­ło­żony na dłu­gie lata. Zamiast tego nale­żało sprawę zamknąć w ciągu tygo­dnia, seryj­nie demon­tu­jąc wszyst­kie pomniki.

Co prawda wyjeż­dżają ludzie wykształ­ceni i wykwa­li­fi­ko­wani, ale
tak naprawdę z punktu widze­nia władz w sytu­acji, kiedy pań­stwu grozi
rece­sja, powyż­sze jest dobrą, a nie złą wia­do­mo­ścią. Wyjeż­dżają bowiem
dokład­nie ci, któ­rzy poten­cjal­nie mogliby się zbun­to­wać, więc lepiej,
żeby ich nie było.

Pan ma być jak chi­rurg, to zna­czy nie mieć żad­nego sto­sunku, ani
nega­tyw­nego, ani pozy­tyw­nego do pacjenta, któ­rym się pan zaj­muje” i wyja­śnił, że moim pacjen­tem jest rosyj­ska poli­tyka zagra­niczna.

...podob­nie jak
nie potrze­buje żad­nych mate­riałów na temat kie­runku, w któ­rym zmie­rza
Rosja, bo Rosja zmie­rza zawsze w tym samym kie­runku, a moim zada­niem
jest opi­sy­wać, w jaki spo­sób zamie­rzają nas „wydy­mać”.

Fakt, że w miarę upływu czasu widzę coraz wię­cej, a nie coraz mniej
podo­bieństw mię­dzy nami a Rosją, może ozna­czać dwie rze­czy: albo ja
jestem zbyt zanu­rzony w pol­skiej poli­tyce, a ta w isto­cie scho­dzi na
psy, ale nie jest repre­zen­ta­tywna dla ogółu życia publicz­nego, albo
nie­stety ewo­lu­ujemy nie w tym kie­runku, w któ­rym powin­ni­śmy.

Kolejną ope­ra­cją rosyj­skich służb spe­cjal­nych było trwa­jące od wielu lat
wspie­ra­nie ruchów antysz­cze­pion­ko­wych. Dzia­ła­nia na tym kie­runku zostały
szcze­gól­nie zin­ten­sy­fi­ko­wane po wybu­chu pan­de­mii COVID-19.

Ale jeszcze ciekawsze są dzwony, które nie wiszą jak w kościele u góry, lecz nad którymi się chodzi. Stąpa się otóż po metalowej kratownicy, pod którą zawieszone są dzwony. Kiedy zaświecić latarką, można odkryć, że przynajmniej niektóre z owych dzwonów zostały zrabowane z polskich kościołów. I tak oto wśród postaci świeckich świętych, chodząc nad ukradzionymi dzwonami, czci się pamięć żołnierzy, którzy ginęli za martwą już wówczas ideologię. Jakaś logika w tym jest.

Rosja­nie, będąc nacjo­na­li­stami, są zara­zem cał­ko­wi­cie pozba­wieni
świa­do­mo­ści, że nimi są.

Pol­ska nie­zmien­nie we wła­snym prze­ko­na­niu jest unij­nym eks­per­tem od
Wschodu. Pro­blem polega na tym, że jeśli przyj­rzeć się poszcze­gól­nym
zagad­nie­niom, to oka­zuje się, że albo nie wycią­gamy wnio­sków, albo nie
umiemy zała­twiać żad­nych kon­kret­nych spraw, albo bujamy w obło­kach.

Ktokolwiek twierdzi, że Rosja jest w jakimkolwiek stopniu bardziej moralna od Zachodu, nie myli się ani nie błądzi. Ktokolwiek tak twierdzi, jest po prostu skończonym idiotą. Biorąc pod uwagę, jak często w Polsce słyszy się tezy o rzekomo dobrze mającej się w Rosji moralności, trzeba przyjąć niestety do wiadomości, że powyższe oznacza, iż w debacie publicznej w naszym kraju mamy wyraźną nadreprezentację idiotów.

W jej
oce­nie nasz kraj powi­nien był w początku lat dzie­więć­dzie­sią­tych
zamor­do­wać wszyst­kich jesz­cze żyją­cych spraw­ców zbrodni katyń­skiej:
„Jak­by­ście ich zabili tak jak Izra­el­czycy tych, któ­rzy zabili ich
spor­tow­ców w Mona­chium, toby was sza­no­wano”.

Być może
ta róż­nica pomię­dzy metrem, które ma wzbu­dzać podziw, a tym, w któ­rym
nie ma nic szcze­gól­nego, ale w któ­rym da się oddy­chać, jest swego
rodzaju istotą róż­nicy mię­dzy Rosją a Zacho­dem.