Jesteśmy społecznością, która kocha książki

To zna­czy, że jeśli kłót­nia wy­bu­cha przy każ­dym wkła­da­niu butów, to nie buty są pro­ble­mem. Je­że­li mycie zębów jest w ro­dzi­nie te­ma­tem nie­sły­cha­nie draż­li­wym dla wszyst­kich człon­ków ro­dzi­ny, to pro­ble­mem nie jest mycie zębów. Przy­czy­na ta­kich kon­flik­tów leży zwy­kle gdzie in­dziej.

Czy to ozna­cza, że nasze dzie­ci mu­sia­ły­by się zmie­nić, żeby nam było le­piej? Takim wnioskiem z pew­no­ścią nie chcia­ły­by­śmy się kie­ro­wać w na­szym mat­czy­nym po­dej­ściu. To nie może być dobra od­po­wiedź. Mu­si­my więc wzmoc­nić same sie­bie i prze­jąć od­po­wie­dzial­ność za naszą po­myśl­ność. Do­pó­ki za­le­ży ona od in­nych, do­pó­ty także my je­ste­śmy uza­leż­nio­ne. Je­że­li z kolei ta od­po­wie­dzial­ność spo­czy­wa na bar­kach na­szych dzie­ci, to jest to fa­tal­ne dla ich roz­wo­ju emo­cjo­nal­ne­go i do­bro­sta­nu.

Je­że­li twoje dziec­ko nie wy­ko­nu­je po­le­ce­nia, cho­ciaż je grzecz­nie pro­sisz, to dla­te­go, że na­uczy­ło się, iż na proś­bę można od­po­wie­dzieć „tak” lub „nie”, i zde­cy­do­wa­ło się na „nie”. A ty wy­ma­gasz po­słu­szeń­stwa, nawet jeśli za­ma­sku­jesz to proś­bą. Ale gorz­ka pi­guł­ka nadal jest gorz­ka, mimo że zo­sta­ła po­la­na słod­ką po­le­wą, i twoje dziec­ko nie chce jej po­łknąć. Także twoją po­sta­wę ocze­ku­ją­cą mo­żesz spraw­dzić, prze­no­sząc to zda­nie na inną osobę: „Je­stem zła, je­że­li moja przy­ja­ciół­ka nie speł­nia mojej proś­by”. Czy masz prawo wy­ma­gać od przy­ja­ciół­ki, żeby cię po­słu­cha­ła? Praw­do­po­dob­nie nie. Dla­cze­go więc wy­ma­gasz tego od dziec­ka? Jeśli chcesz żyć w rów­nej god­no­ści i trak­to­wać swoje dziec­ko tak, jak sama chcesz być trak­to­wa­na, to ocze­ki­wa­nie po­słu­szeń­stwa nie jest na miej­scu. To może być na­praw­dę trud­ne, bo ozna­cza dla cie­bie, że mu­sisz się na­uczyć no­we­go, praw­do­po­dob­nie nie­zna­ne­go ci z wła­sne­go dzie­ciń­stwa spo­so­bu od­no­sze­nia się do dziec­ka.

Kiedy zo­sta­je­my ro­dzi­ca­mi, naj­wyż­szy czas, żeby – być może po raz pierw­szy w życiu – na­uczyć się ra­dzić sobie ze swo­imi emo­cja­mi i prze­stać je tłu­mić albo w nie­kon­tro­lo­wa­ny spo­sób ob­rzu­cać nimi in­nych. Wtedy mo­że­my za­cząć być dla na­szych dzie­ci prze­wo­dzą­cym do­ro­słym, który nie boi się po­ka­zy­wać sie­bie, swo­ich po­trzeb, wy­obra­żeń i myśli.