Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Czasem, kiedy siedzę tak jak teraz na moim wózku przed blokiem w słoneczne upalne popołudnie i patrzę na przechodzących ludzi, zmęczonych po pracy, to żal mi ich. Tak rzadko się uśmiechają, chociaż przecież mogą się uśmiechać, Ja, gdybym mógł, to śmiałbym się bez przerwy na głos. Teraz też się śmieję, ale nikt tego nie widzi, więc nikt nie odwzajemnia mojego uśmiechu.

Nie chciał oczekiwać po mnie niczego, oprócz tego, że umrę. A ja żyłem i żyłem. Nie spełniłem jego oczekiwań, więc odszedł.

Moja mam mówi, że wszystko jest możliwe. (...)Bo mama tak mówi ku pokrzepieniu. Ma na myśli, że mogą się zdarzyć różne dobre rzeczy. Ja właściwie wiem, że równie dobrze mogą się zdarzyć rzeczy złe, ale ten jej uśmiech sprawia, że zapominam o tym.