Ian Wood

[MENTION]@Kastor Bażant|https://lubimyczytac.pl/profil/1929733/kastor-bazant[/MENTION] Ponieważ z jakiegoś dziwnego powodu nie wywiązała się pyskówka, po Twojej zaczepce (tak to odebrałem) skierowanej do mnie i mojej reakcji... dlatego czując się tym sfrustrowany... ;)) wypowiem się teraz na serio, bez żadnych szczególnych oczekiwań. :) Elegancka a przy tym wygodna suknia, albo garnitur, to swego rodzaju dzieło sztuki - wnosi coś pozytywnego w życie człowieka, choć nie jest to akurat jakieś duchowe przesłanie, tylko piękno (odczuwane, kiedy patrzymy na tę odzież) i wygoda oraz określona funkcjonalność dla użytkownika. Czy niewygodna, estetycznie odpychająca sukienka SPEŁNIA SWOJĄ FUNKCJĘ? Czy jest odzieżą, czy raczej badziewną szmatką, udającą sukienkę? Według mnie - to drugie. Natomiast przedziwna, oryginalna i niezbyt wygodna konstrukcja, ale niosąca w sobie swobodną, niewymuszoną (nie cudaczną - na siłę) fantazję i piękno - będzie przeze mnie uznana za sukienkę i pewnego rodzaju dzieło sztuki "modowej". Pogibana, nieużyteczna do niczego brzydota ("posypana nawet złotymi cekinami") to dla mnie badziew i tandeta nie zasługująca na miano sukni. Wydaje mi się, że to się czuje - tak jak smak potraw - czy to jest dobre, takie sobie, czy paskudne. Moim zdaniem - całkiem podobnie z literaturą: musi być przesłanie wnoszące człowieka "ku górze" (a nie odbierające nadzieję, albo gnojące duchowo) i dobrze, jeżeli też jeżeli jest ono w oprawie jakiegoś rodzaju piękna (języka, stylu, opisu, itp.). Ewentualnie samo piękno, które zwykle z natury rzeczy dodaje skrzydeł... :) też jest, według mnie do przyjęcia w literaturze - po warunkiem, że nie "przyczepia się" do niego rzekomych innych wartości. Wystarczy piękno, bo ono, według mnie jest już samo w sobie istotną wartością. Jeżeli brak, tego co powyżej, to według mnie TAKIE COŚ nie spełnia podstawowych kryteriów i nie jest literaturą, tylko ją udaje, czasami nawet w całkiem cwany, przebiegły sposób... Albo też gniot jest ewidentnie produktem do czytania, czytadłem, itp. i wówczas po dwóch przeczytanych stronach jest to już widoczne (różne romansidła, marne sensacje, itp). Niom, i właśnie tego o czym tu piszę, we wspomnianej powieści mi brakuje (może poza b. nielicznymi przebłyskami - a to zbyt mało). Wywody duchowe (rzekomo) i elementy magiczno-fantastyczne odbieram w tej powieści jako zabieg kreacyjny będący ściemą dla pokrycia braku prawdziwych wartości, braku tego, co stanowi prawdziwe dzieło sztuki a zatem również prawdziwą literaturę. Nawet w obszarze japońskiej obyczajowości mam wątpliwość, czy jest ona pokazana w sposób autentyczny, co miałoby przynajmniej walor poznawczy. Bo jeżeli te sprawy są wykreowane w udziwniony sposób, to nawet takiego waloru wówczas w tej powieści nie ma. Ta kwestia, jest dla mnie znakiem zapytania, bo nie znam Japonii i Japończyków. A może Ty znasz i mnie uprzejmie oświecisz? - bo mnie to interesuje. To, co przedstawia Murakami, mnie raczej od Japończyków odsuwa niż przyciąga (jeśli mu wierzyć!) - seems not my cup of tea. Wiem, że przydługo - dlatego lepiej mnie nie zaczepiać... :D :P