Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Uwielbiam noc. Jest taka piękna i cicha. Każdego wieczoru, gdy mieszkałam jeszcze z Dziadkiem, kiedy tylko mogłam sobie na to pozwolić, wpatrywałam się w gwiazdy. Być może to trochę staroświeckie, ale wierzę, że wypowiedziane życzenie, gdy jedna z nich spada, się spełnia… Noc ma w sobie coś cudownego.

- Patrz... na niebie widać tyle gwiazd. - Zadzieram nos do góry.
- Tak. - Spogląda w tym samym kierunku co ja. Przez chwilę milczy. - Ciekawe, jak to jest, gdy się ich dosięga...
- Na pewno bardzo boleśnie.

Chodzę do dobrego liceum, ale ludzie nadal unikają mnie jak ognia. Plotki naprawdę mogą zniszczyć życie wartościowemu człowiekowi. I nie mówię tutaj tylko o sobie.

- Axel... - szepczę.
- Hm?
- Boję się.
Axel podnosi się do pozycji siedzącej i patrzy na moją twarz.
- Czego się boisz?
- Boję się, że ktoś z was zginie - przyznaję. - Wiem, że nie powinnam tak myśleć, ale to mnie przeraża. Myśl, że ktoś straci życie, a ja nie będę mogła mu pomóc, po prostu mnie paraliżuje.
- Z tym... kojarzy ci się wojna?

- On ma rację. Jesteśmy elitarnymi jednostkami. Będziemy walczyć, by przeżyć lub zginiemy, próbując - stwierdza stanowczym tonem brunet. - Ten, kto się nie zgadza, niech lepiej od razu poderżnie sobie gardło. W końcu i tak umrze.