Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Oryginalny pomysł i dużo źródeł potwierdza, że nie jest on tylko wymysłem autora. Aż mnie dziwi, że motyw zamurowywania żywcem tak rzadko pojawia się w opowieściach grozy. Jak świat długi i szeroki, przez wieki zamurowywano żywych ludzi z różnych powodów. Kara za przestępstwo, asceza, morderstwo, praktyka religijna, złożenie w ofierze, a nawet samobójstwo [samozamurowanie (?) ech, czego to nie wymyślą ci Japończycy :)]. Jeśli chodzi o zamurowywanie człowieka w celu zapewnienia pomyślności dopiero co powstającej budowli, to w Europie mamy całkiem sporo różnego rodzaju legend i podań na ten temat. Podejrzewam, że niektóre z nich mogą być jak najbardziej oparte na autentycznych wydarzeniach. Całkiem nieźle udokumentowane jest za to zamurowywanie zwierząt. Bez trudu można znaleźć sporo zdjęć w internecie. Na Wyspach Brytyjskich oraz generalnie w Europie Północnej praktykowany był zwyczaj umieszczania truchła wysuszonego kota w ścianie. Miało ono chronić dom przed złem oraz zapewnić szczęście jego mieszkańcom. Przed złem miały także chronić czaszki koni umieszczane pod podłogą lub w fundamentach. Duńczycy zasadniczo zamurowywali jagnięta, choć nie gardzili także świniami, kurami oraz psami. Wszystko zależało od rodzaju wznoszonej budowli. Znalazłem też informację o tym, że w Szwecji wmurowywano żywe koty w fundamenty lub ściany nowo powstających kościołów. Po śmierci koty miały stawać się strażnikami miejsca i chronić go przed złodziejami. Jak na razie „W ścianach” jest najlepszą częścią serii „Świat Grozy”.