Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Gdybym nie był przygotowany do skonfrontowania moich wyobrażeń o Marszałku Piłsudskim dzięki wykładom czy wywiadom z takimi osobami jak Rafał Ziemkiewicz, Janusz Korwin-Mikke, Stanisław Michalkiewicz, chyba doznałbym szoku i dysonansu poznawczego, bowiem całe życie słyszałem i czytałem wyłącznie pozytywne informacje o bohaterze książki Tomasza Ciołkowskiego. Moje podejście do lektury było podejrzliwym, ponieważ z góry wiadomym było, że książka stawia szereg zarzutów Piłsudskiemu i jego współpracownikom, a niedawno jeszcze zaczytywałem się w wielu czasopismach „prawicowych”, które Piłsudskiego wychwalają pod niebiosa. Gdybym nawet nie czytał i nie oglądał reportaży, filmów o Piłsudskim, to od dziecka człowiek kojarzy jego twarz z niepodległą Polską, więc raczej pozytywnie. Tak już jest i mam wrażenie, że większość Polaków kojarzy Marszałka pozytywnie. Nawet moja Legia Warszawa odwołuje się do Legionów, a na ścianie muzeum Legii Warszawa wisi portret Marszałka. Moje dzieci w szkole uczą się kojarzenia Święta Niepodległości z twarzą Piłsudskiego. Jeśli ktoś miałby teraz odwracać to postrzeganie historycznej postaci, musiałby to poprzeć poważnymi dowodami. Nie uspokajało mnie zapewnianie autora książki „Józef Piłsudski. Sfałszowana biografia”, że wszystko zostało poparte materiałami źródłowymi, a to dlatego, że w ostatnich latach obejrzałem różne wykłady i wywody tzw. „internetowej szurii” (w tym wypadku prawicowej),które to mądrości najczęściej nie wytrzymywały konfrontacji z dowodami historyków. Uważam swoje podejście za słuszne. Jednak moje wcielanie się w adwokata diabła skończyło się dość szybko, bowiem z każdą stroną byłem coraz bardziej zszokowany skandalicznymi faktami, o których nie miałem pojęcia. Gdyby to było jakieś gdybanie, opinie różnych środowisk wrogich sanacji, może mógłbym dalej wątpić. Jednak bibliografia zawarta w książce Tomasza Ciołkowskiego jest ogromna i dotyczy najróżniejszych źródeł. Za najlepsze uważam te, które są oficjalne, ale pomijane przez dzisiejszych zwolenników sanacyjnej piramidy kłamstwa i mitów z nią związanych. Choć autor zapowiada bezstronność, jednak komentarz jest częsty i niemal zawsze negatywny. Czasami wolałbym jego brak, jednak gdyby nie ten komentarz, mogłoby być nudno, ponieważ większa część książki to cytaty źródeł z najróżniejszych lat. Komentarz autora pomaga czytelnikowi zorientować się w bieżących wątkach, zanim z jednego cytatu przejdzie do drugiego. Bezpowrotnie padł mit polskiego wodza, który kochał nasz „wspaniały naród”, choć ludzi tego narodu uważał za „kurwy”. Padł mit „twórcy Legionów” – człowieka, który znał się na wszystkim niczym późniejsi wodzowie Korei Północnej. Najgorsze jednak, że musiało paść moje niedawne wyobrażenie o II RP. To naprawdę cud, że przez taką okropną i haniebną socjalistyczną władzę skończyliśmy jako naród w dole z wapnem dopiero podczas II Wojny Światowej, a nie znacznie wcześniej. Z bólem serca zrozumiałem, że to nie nasze położenie geograficzne było przyczyną niespotkanej wcześniej hekatomby, której doznał nasz kraj (ale też naród). Jeśli zaczniemy składać puzzle z faktów, to kiedy dojdziemy do roku 1939-go i ludobójstwa, które wówczas rozpoczęło się na terenie Polski (dzięki dwóm najeźdźcom i ich pomagierom, w tym mniejszościom narodowym),włos jeży się na głowie, bo po latach wpychania nam do głów kłamstw (także w szkołach),okazuje się, że wszystko mogło wyglądać zupełnie inaczej. Ta słynna Bitwa Warszawska oraz bohaterska, beznadziejna obrona polskich granic w pierwszych tygodniach wojny, zdarzyły się nie tyle dzięki Piłsudskiemu i jego pożal się Boże sanacji, ale wbrew im. I gdybym chociaż mógł to zanegować, przeciwstawić jakieś fakty, ale nie, nic z tych rzeczy. Różnica pomiędzy tym, czego jesteśmy uczeni przez szkoły, telewizję oraz kinematografię (tej akurat było niewiele),a prawdą, która broni się sama – jeśli nie dzięki pamiętnikom, gazetom z dawnych lat, to źródłom zagranicznym i oficjalnym dokumentom – jest olbrzymia i powoduje szok. Jedyne pozytywne rzeczy, o których wspomina autor w stosunku do Piłsudskiego, to jego wkład w rozpowszechnienie myśli niepodległościowej. Nawet tego trudno mi dziś bronić, bo jeśli samą myśl niepodległościową uważam za niezbędną, to jej karykaturę, do której sprowadziła ją sanacja trudno w ogóle brać za coś pozytywnego. Życie prywatne Marszałka to oddzielna hańba. Pół biedy, gdyby sprawy rodzinne wodza narodu pozostały jego prywatnymi. Może jakoś byśmy tego nie mieszali z polityką i oddziaływaniem na własny naród, którym się rządzi (raczej nie służy),gdyby propagandziści czasów międzywojnia nie kłamali Polakom w tych sprawach. Robić z takiego bydlaka wzór do naśladowania, w ogóle łączyć go ze sprawami sakralnymi, a już zupełnie z katolicyzmem, to kompletna bezczelność. Niektóre wątki zachodzą na siebie i mamy wrażenie, że się powtarzają w różnych rozdziałach, jednak ma to swoje usprawiedliwienie, bo niektóre fakty dotykają więcej niż jednej kategorii, na które to książka jest podzielona. Mamy rozdziały dotyczące wczesnych lat działalności Piłsudskiego, gdzie szokują opisy akcji terrorystycznych polskich socjalistów, w których dla prowokacji poświęcano wielu polskich cywilów. Dostajemy rozdziały o powstaniu Legionów, o powiązaniach Piłsudskiego z wywiadem austro-węgierskim, o wieszaniu polskich cywilów, którzy nie witali strzelców od Piłsudskiego z odpowiednią radością. Czytamy o popieraniu przez Piłsudskiego bolszewików w walce z wojskami carskimi, dzięki czemu nasz wielki wódz przyczynił się do upadku białej Rosji i pomógł rozkwitnąć całemu koszmarowi bolszewizmu, którego później sami byliśmy ofiarami (i poniekąd nadal jesteśmy). Całe to przejęcie władzy w Polsce przez obóz związany z Piłsudskim, a już szczególnie ich rządy to jeden wielki skandal i totalitaryzm. Sam totalitaryzm nie byłby nawet złym pomysłem dla Polski, gdyby nie był zbudowany na cywilizacji sprzecznej z katolicką nauką, w którym przemoc i demoralizacja to codzienność. Obozy typu Bereza Kartuska, gdzie katowano nie tylko polskich patriotów, to tylko wierzchołek góry lodowej. Nie było takiego bezeceństwa, do którego nie posunąłby się tamten sanacyjny rząd. Fakt, że większość z nas nie ma o tym pojęcia, to także konsekwencja totalitarnej propagandy, którą autor rozkłada na czynniki pierwsze i poświęca jej znaczną część swojej książki. Inna sprawa to odpowiedź na pytanie, dlaczego i kto tę propagandę dziś kontynuuje. To najważniejsze pytanie, które powinien sobie zadać czytelnik. Obawiam się jednak, że do to wymagałoby oddzielnej książki. Podsumowując te negatywne fakty, odsunięcie zasłużonych dowódców polskich, którym to dowódcom zawdzięczamy II RP i to, że przeżyliśmy inwazję bolszewicką w 1920-tym roku, a także prześladowanie tychże, poniżanie, zabójstwa niektórych, to mały pikuś przy tym, co sanacja zrobiła z każdym elementem Polski, którego się dotknęła. Chwała wszystkim polskim patriotom, którzy w tamtych czasach szli pod prąd i zaświadczali o prawdzie, nierzadko ryzykując albo oddając swoje życie za nią. Czytając ich teksty, wyciągając wnioski z naszej historii, jesteśmy w stanie zrozumieć meandry dzisiejszej polityki i nie potrzebujemy do tego jałowych debat politycznych w telewizji. „Józef Piłsudski. Sfałszowana biografia” jak żadna inna książka wpłynęła na moje postrzeganie politycznej rzeczywistości, bowiem echa sanacyjnego mitu jeszcze długo będą się nam odbijać czkawką.