Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Mam sentyment rodzinny do Kołobrzegu, tej książki nie mogłam ominąć. To w dodatku pierwsze wydanie opisu obrony miasta z punktu widzenia Niemca, kołobrzeżanina. Relacja jest wstrząsająca. Autor zebrał pracowicie informacje od uwięzionych wczesną wiosną uchodźców zmykających w Prus Wschodnich i Pomorza a także obrońców i dowódców. W mieście, gdzie osiadł po wojnie (Stade) założył ziomkostwo kołobrzeskie, szukał dawnych mieszkańców, sporządzał listy obrońców i poległych. Na tej podstawie spisał kronikę, dzień po dniu, godzina po godzinie od 4 do 18 marca 1945 roku, gdy miasto ostatecznie padło, czy też, jak pisze - poddało się. Daje także tło sytuacyjne od początku tego roku na froncie i w samym mieście, które było praktycznie bezbronne. Główne siły to niedoszkolone oddziały Volkssturmu. Broń to podobna zbieranina. Rosjanie i Polacy zdobyli morze ruin. Tylko to zostało z pięknego miasta. Wedle Voelkera Niemcy tak zaciekle bronili się w Kołobrzegu nie po to, by je utrzymać, bo to było niemożliwe. Chodziło im, by przez te dni przerzucić do Niemiec jak najwięcej uciekinierów. A tych było ok.70 tys. I udało się. Koszt ogromny. To nie tylko miasto ale i ogromne straty w ludziach. Nie powiem, kilka razy z zżymałam się na komentarze dotyczące "nieprzyjaciela". Bo to Niemcy pierwsi wrzucali granaty do piwnic, gonili cywilów do obozów, wyrzucali ludzi z mieszkań i posiadłości, zostawiali za sobą spaloną ziemię... To są po prostu "okropności wojny", na tym dramat wojny właśnie polega... Ludzie przeżyli tam w ciągu tych dwóch tygodni straszne rzeczy. Taka jest wojna. Każda. Znając to miasto - towarzyszyłam im na spalonych ulicach, placach, w zrujnowanych domach, zrytych pociskami plażach... Szkoda tylko, że tłumacz jednak nie przetłumaczył nazw ulic, choć spolszczył nazwy okolicznych miejscowości. Dla kogoś, kto miasta nie zna, poruszanie się będzie trudniejsze. Książka zawiera zbiór ciekawych i nieznanych dotąd fotografii z samego środka walk, a także mapki z przebiegiem walki.