Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Austriacki historyk i nauczyciel akademicki. Skończył teologię w Innsbrucku i w 1919 został księdzem w bispupstwie Leitmeritz (Litoměřice) a następnie doktoryozwał się na niemieckim uniwersytecie w Pradze, gdzie w latach dwudziestych po habilitacji z teologii i historii prowadził seminarium filozofii chrześcijańskiej i patrystyki. W latach 30ych oddalił się od kościoła, zbliżywszy się do niemieckich idei nacjonalistycznych i niemiecko-sudeckich. W 1939 roku został członkiem NSDAP, ożenił się, poprosił o złożenie ślubów i został obłożony ekskomuniką. Jednak jego seminarium przekształcono w 1941 na Historię idei europejskich i w ten sposób pozostał na uniwersytecie. Od tego czasu przedmiotem jego badań stała się historia reformacji, oświecenia i doba józefińska, czyli tendencje antyrzymskie. Został dyrektorem Instytutu europejskiej historii idei fundacji Heydricha. Protegowany przez Baeumlera w 1941 został pracownikiem Einsatzstab Reichsleiter Rosenberg, nazistowskiej organizacji zajmującej się rabunkiem książek i dzieł sztuki. Wypędzony z Czech w 1945 wyjechał do Wiednia, gdzie zwrócił się ku ideom socjalistycznym i w 1947 został powołany na profesora historii na uniwersytecie Martina Lutra w Halle-Wittenberdze, a rok później został jego rektorem. Od 1951 do emerytury w 1966 wykładał na Uniwersytecie Humboldta w Berlinie Wschodnim. Od 1955 członek Deutsche Akademie der Wissenschaften zu Berlin, w którym zajmował się slawistyką i historią Słowian. W 1963 został przyjęty do Académie internationale d’histoire des sciences w Paryżu. Mieszkał w Berlinie w słynnej kolonii artystycznej na tzw. Straße 201 w dzielnicy Pankow. Do końca życia zachował obywatelstwo Austrii.https://de.wikipedia.org/wiki/Eduard_Winter