Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Po przeczytaniu tej książki nie da się zaprzeczyć, że Sven Marquardt ma nieskończenie rozbuchane ego i jednocześnie pełną świadomość faktu, że jako postać wzbudza spore zainteresowanie wśród wielu technomaniaków. Napisał więc Sven swoją autobiografię, która zapewne sprzedaje się dość dobrze, ale właściwie często nudzi i rozczarowuje, okazując się być jedynie powierzchownymi opisami rozpuszczonego buntownika i przypadku, dzięki któremu jest w tym miejscu co dziś. Próżno tu szukać ciekawostek i anegdot z życia bramkarza najbardziej znanego klubu techno w Europie, a może nawet na świecie. Właściwie o informacje o tym gatunku też ciężko - a przecież w Berlinie najlepiej można było obserwować ewolucję życia klubowego na przestrzeni lat: przed i po upadku muru berlińskiego czy zmiany zachodzące w nastawieniu i motywacji publiczności. W książce właściwie nie pojawiają się ani nazwiska headlinerów klubnachtów, ani opisy wystroju klubu Ostgut, ba - Sven raz wspomina coś o swoim ulubionym DJ-u - że grywa w Berghain, ale nie zdradza nawet jak się nazywa! Ogólnie część dotycząca procesu selekcjonowania gości (która obrosła legendą i stała się samonapędzającą historią) i samej świątyni na Kreuzbergu wygląda dość marnie w porównaniu z niekończącymi się opisami burzliwej punkowej młodości w Berlinie Wschodnim, powolnego odnajdywania się w gejowskim półświatku i rozwoju kariery fotografa. Niestety nie odnajduję w tej książce właściwie żadnej pasji muzyką, do dostępu której strzeże wejścia: wygląda na to, że wcale nie gra w drużynie techno, a Berghain od czasu do czasu wciąga go do siebie swoją skrajnością w gejowskich kontaktach i wyzwoloną seksualnością - w końcu kultura klubowa rodziła się na fundamentach społeczności LGBT. Sam Marquardt został przez nią wchłonięty właściwie przez upadek muru, a nie własne przekonania czy gusta, podobnie jak przez przypadek został bramkarzem Berghain - smutne. Zdaje się, że książka jest więc kolejnym dowodem pracy Svena nad swoją i tak zaawansowaną autokreacją, a że jako osoba właściwie okazuje się powierzchownym i właściwie średnio interesującym człowiekiem, to już inna sprawa. Podsumowując, spodziewałam się czego innego i cóż - nadal czekam na jakąś dobrą książkę o kulturze klubowej, która w końcu ukaże się w Polsce. No, może dzięki Svenowi od czasu do czasu będę nosić muszki.