Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Mottem tej książki uczynił Autor fragment powieści Parnickiego "Aecjusz, ostatni Rzymianin" i muszę przyznać, że mi również Merobaudes kojarzył się przede wszystkim z tą dyskusją o poezji epickiej, gdzie Merobaudes jest zestawiony z Homerem. Nie był to może najwybitniejszy poeta starożytności, ale na pewno nie był ograniczonym wierszokletą, jak postrzegała go dawniejsza filologia. Na pewno bohater tej książki był człowiekiem wszechstronnym, skoro radził sobie zarówno jako wódz, jak i jako poeta. I w jednej i drugiej "specjalności" prezentował niezły poziom. Książka Adriana Szopy nie jest biografią Merobaudesa, charakter biograficzny ma bowiem wyłącznie jeden z rozdziałów. Ogólnie rzecz biorąc jest to praca stojąca na pograniczu historii i filologii klasycznej: pierwsza część jest bardziej historyczna, druga bardziej filologiczna. Oba aspekty pracy dobrze się łączą, a Autor zamieszcza także przydatne mniej obeznanemu z tą tematyką czytelnikowi zarówno polityczno-militarne aspekty dziejów Rzymu w okresie 395-455, jak i główne tendencje literatury tej epoki. Na takim tle lepiej widać, jak bardzo Merobaudes był człowiekiem swoich czasów. Podczas lektury tej książki bardziej interesowały mnie aspekty filologiczne i... mam mieszane uczucia. Z plusów mogę wymienić przede wszystkim zamieszczenie na końcu pracy wersji oryginalnej oraz przekładu polskiego wszystkich zachowanych utworów Merobaudesa. Natomiast sama analiza (jakkolwiek na polskim gruncie niewątpliwie prekursorska) mogłaby być bardziej pogłębiona. Wskazanie nawiązań do poetów wcześniejszych wieków to na pewno słuszny trop, ale w niektórych punktach analiza na tym się zatrzymała. A szkoda. Ogólnie jednak jest to dobra praca, zapewne zaciekawi i historyka i filologa. Zwłaszcza zaś tych zainteresowanych propagandą. Tomasz Babnis