Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Antoine de Saint-Exupéry napisał kiedyś, że „kochać to nie znaczy patrzeć na siebie nawzajem, lecz patrzeć razem w tym samym kierunku”. I tym zdaniem najkrócej można streścić „Wiklinowe fotele” Dominika Tatarki. Dwójka młodych ludzi, którzy ramię w ramię, bez słów, godzinami przesiadują w tytułowych fotelach, wpatrując się w dal. Nie jest łatwo nastroić się na melodię tej powieści. Jest pełna barokowych, paryskich zawijasów, pełna koronek i falban, wśród których ukrywa się sens, ale fotele, tytułowe fotele jaśnieją ponad wszystkim jak słońce. Stale rozdzielane przez historię i zestawiane z powrotem, ilekroć tylko połączy dwójkę ludzi szczera rozmowa i ta ponadczasowa więź. Surowe, naturalne i piękne w swojej prostocie. [http://literackie-skarby.blogspot.com/2015/02/notatki-z-literatury-sowackiej-2.html]