Małgorzata Martini

Dość mocno rozczarowująca pozycja - warstwa merytoryczna jest taka sobie i to ona przede wszystkim sprawiła mi zawód. Zdaję sobie sprawę z tego, że kimono japońskie "wymaga" całej masy fachowego słownictwa (począwszy od technik krojenia i szycia aż po farbowanie tkaniny),ale umieszczanie słowniczka na samym końcu książki nie było szczególnie trafnym pomysłem, kiedy sam esej naszpikowany jest wręcz wyrażeniami, które co chwilę trzeba sprawdzać. Krótka historia kimona nie porywa, a proces produkcji ze względu na wspomnianą już ilość fachowej terminologii, zamiast budzić zainteresowanie niepotrzebnie frustruje. Po takim wprowadzeniu otrzymujemy katalog wystawy, który, cóż, niestety nie zachwyca. Zdjęcia są przyzwoitej jakości, ale eksponaty bardzo tracą, kiedy nie ogląda się ich na żywo i nie widać np. wzoru utkanego na jedwabiu albo deseniu stworzonego przez uprzednie naniesienie wzoru, jeszcze przed zafarbowaniem. Szczegóły, które stanowią clou całości umykają, a zostaje w zasadzie tylko refleksja nad nieoczywistą kolorystyką i deseniami. Dobre i to, ale mogło być więcej.