„Pomysłowy, czarujący debiut!” – pisał zachwycony recenzent „The Sun”. „Mistrzowsko zbilansowane połączenie słodyczy i mroku” – donosił „Financial Times”. A „Daily Express” od razu obwołał młodą autorkę następczynią Philipa Pullmana. Tak rozbłysła gwiazda Kiran Millwood Hargrave.

A wszystko to za sprawą niezwykłej nastoletniej bohaterki, Isabelli Riosse czyli „Dziewczynki z atramentu i gwiazd”, która podbiła serca czytelników w Wielkiej Brytanii i Stanach Zjednoczonych, a teraz będzie uwodzić polskich miłośników literackiej przygody. Jej twórczyni kończy w tym roku zaledwie dwadzieścia dziewięć lat, a ma już na swoim koncie dwie kolejne książki dla młodzieży oraz powieść dla dorosłych, której wydanie brytyjski Picador planuje na początek 2020 roku.

„Arinta była bardzo odważną dziewczyną. Mieszkała w samym środku wyspy Moya tysiąc lat temu, kiedy ta unosiła się na powierzchni oceanu niczym żywy statek. Nie było lasu, nie było granic, nie było Zapomnianych Ziem, a na każdym drzewie śpiewały ptaki. Pewnego dnia jednak ognisty demon, który zamieszkiwał niespokojne dno morza, zauważył przepiękną pływającą wyspę i zapragnął jej dla siebie. Demon nazywał się Yote…”

Isabella ma trzynaście lat. Jest równie odważna co Arinta. Uwielbia słuchać legend opowiadanych przez Ta i studiować jego mapy, na których na pergaminie wyczarowuje dalekie kraje. Isa nie marzy jednak o podróży do egzotycznego Afrik, chce zwiedzić wzdłuż i wszerz rodzimą wyspę i narysować mapę Moya.

Płonne nadzieje. Przyszło jej bowiem żyć w czasach terroru Gubernatora Adori, który odgrodził Gromerę od reszty wyspy, wygnał część mieszkańców, a reszcie broni dostępu do pobliskiego lasu i rozciągających się za nim Zapomnianych Ziem. Wszystko zmienia się, kiedy w tajemniczych okolicznościach znika córka Gubernatora i szkolna przyjaciółka Isabelli, Lupe. Adori szuka śmiałków do wyprawy poszukiwawczej. Przebrana za chłopca, uzbrojona w tusz, pergamin, wiedzę przekazaną przez Ta i mapę gwiazd, Isa zgłasza się do tej niecodziennej drużyny jako kartograf i przewodnik.

Kierując się mapą, sercem i starożytnym mitem, Isabella odkryje w końcu prawdziwy cel swej podróży – musi ocalić wyspę Moya.

Imponująca wyobraźnia

Kiran zaczynała jako poetka. Pierwsze wiersze publikowała już w wieku 19 lat. Teraz jej poezja pojawia się na łamach takich czasopism, jak: „Room”, „Agenda” czy „Irish Literary Review”. Swoją przygodę z prozą rozpoczęła właśnie od opowieści o Isabelli. W 2014 roku prawa do publikacji książki kupiły równolegle amerykański Random House oraz brytyjskie wydawnictwo Chicken House. Powieść ukazała się dwa lata później (w Stanach Zjednoczonych jako „Córka kartografa”) i przyniosła Kiran prestiżowe nagrody – Waterstones Children's Book Prize 2017 oraz British Book Awards za Dziecięcą Książkę Roku 2017. Wkrótce potem prawa do publikacji „Dziewczynki z atramentu i gwiazd” sprzedano do przeszło dwudziestu krajów.

„Z pewnością jeszcze o niej usłyszymy” – pisał po brytyjskiej premierze dziennikarz „The Times”. – „Jej pomysły są oryginalne, wyobraźnia imponująca, a okładka jej debiutanckiej książki to zdecydowanie najlepsza jak dotąd okładka tego roku”.

Szybko okazało się, że miał rację. Millwood Hargrave potwierdziła swoją pozycję kolejnymi powieściami „The Island of the End of Everything” oraz „The Way Past Winter” i wciąż nie powiedziała ostatniego słowa.

W swoim pisarstwie czerpie garściami ze spuścizny realizmu magicznego, mitologii i folkloru. Znaczące miejsce w jej książkach zajmuje też dziewczęca przyjaźń, bo jak sama podkreśla, to bardzo ważny element jej własnego życia. Pisze powieści przygodowe z elementami pradawnej magii.

Demoniczne psy ducha wulkanu

Autorka „Dziewczynki z atramentu i gwiazd” miała to szczęście, że jako dziecko i nastolatka zwiedziła niemal cały świat. Wraz z bratem siadali przed wielkim atlasem rodziców i wskazywali na oślep palcami miejsca, do których chcą pojechać. Potem rodzice sprawiali, że dziecinne zabawy stawały się rzeczywistością, a z czasem znalazły swoje odzwierciedlenie w książkach Kiran.

– Kiedy miałam dziewiętnaście lat, polecieliśmy na La Gomerę, jedną z najmniejszych Wysp Kanaryjskich. Dotarliśmy tam tuż po wielkim pożarze. Wszędzie dookoła rozpościerały się połacie poczerniałego lasu i spalone kikuty drzew. Stojąc na stromym nabrzeżu, zastanawiałam się, co bym czuła oglądając z takiego miejsca zachód słońca, gdybym była dziewczynką, która nie wie, gdzie się znajduje? – wspomina pisarka i dodaje: – To wyspy wulkaniczne, jak ta w mojej książce, więc wszystkie opisane w niej miejsca naprawdę istnieją! Znajdują się tam najdłuższe lawowe korytarze, wewnątrz których ciemność jest tak głęboka, że możesz dotykać swoich rzęs, a i tak nie zobaczysz dłoni. Podczas tej rodzinnej wyprawy przed laty przeczytałam książkę o miejscowych mitach, z której dowiedziałam się o duchu wulkanu i jego demonicznych psach.

Tak w głowie nastoletniej Kiran wykiełkował pomysł, który jakiś czas później, podczas zajęć z kreatywnego pisania na Oxfordzie przybrał formę niezwykłej książki.

Między legendą a rzeczywistością

Bohaterką literackiego debiutu Kiran uczyniła trzynastoletnią Isabellę, wzorowaną na swojej hinduskiej kuzynce, Sabine, mieszkającej w New Delhi. Dziewczynka uwielbia słuchać legend opowiadanych przez Ta i studiować jego mapy, na których na pergaminie wyczarowuje dalekie kraje. Sama nie marzy jednak o podróży do egzotycznego Afrik. Chce tylko zwiedzić wzdłuż i wszerz rodzimą wyspę Moya i narysować jej mapę. Ale Gromerą, gdzie mieszka z Ta, zawładnął przed laty Gubernator Adori, wygnał część mieszkańców i odciął miasto od reszty wyspy. Wszyscy boją się otaczającego miasteczko lasu, w którym czai się zło i rozciągających się za nim.

artykuł sponsorowany