Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Interesujesz się sztuką malarską ? Chodzisz do muzeum ? Masz swój ulubiony obraz/artystę?

„Dla fałszerza rysunek, obraz i postarzanie to pierwszy najbardziej oczywisty etap procesu. Żeby zostać prawdziwym fałszerzem, trzeba mieć nienasycony apetyt na informacje i oko do szczegółów.”

„Być jak Caravaggio. Życie i oszustwa genialnego fałszerza dzieł sztuki”
Tony Tetro, Giampiero Ambrosi
@znak_literanova

Nie mogłam przejść obojętnie obok tego tytułu. Sztukę a szczególnie malarstwo kocham ponad wszystko (i czytanie książek) i jak autor sam wielokrotnie podkreśla to nie jest absolutnie książka o sztuce ale książka dla miłośników biografii i fascynujących historii - jak w tym przypadku dotyczących fałszowania dzieł sztuki.

Szczera do bólu biografia słynnego oszusta, napisana przez dziennikarza śledczego (Giampiero Ambrosi) w pierwszej osobie, pełna zaskakujących informacji, szemranych sytuacji, tajemnic, pasji do malowania ale i ciekawa historia Ameryki od lat 60.

Autor przez sposób narracji ale i połączenie elementów thrillera i kryminału w opowiadanych sytuacjach, stylem pełnym anegdot stworzył książkę która bawi, zaciekawia, wyjaśnia ale i powoduje że chce się dowiedzieć jeszcze więcej.

Jak dla mnie to świetny sensacyjny reportaż pełen rzetelnych historii opartych na pasji i talencie człowieka-oszusta. Czytając z wypiekami na twarzy momentami ze smutkiem - polecam Wam czytać !

Interesujesz się sztuką malarską ? Chodzisz do muzeum ? Masz swój ulubiony obraz/artystę?

„Dla fałszerza rysunek, obraz i postarzanie to pierwszy najbardziej oczywisty etap procesu. Żeby zostać prawdziwym fałszerzem, trzeba mieć nienasycony apetyt na informacje i oko do szczegółów.”

„Być jak Caravaggio. Życie i oszustwa genialnego fałszerza dzieł sztuki”
Tony Tetro,...

„Ona zaś była jak wielka niedokończona opowieść. Szykujemy się na nią przez całe życie, lecz wciąż czujemy że do niej nie dorośliśmy. W każdej rodzinie jest osoba niosąca wielką opowieść, do której dzieci boją się zajrzeć”

„Powtarzała, że ludziom wydaje się nieraz, że muszą się przygotować na przeciwności, lecz tak naprawdę to radość wymaga przygotowania. Znacznie trudniej bowiem znosimy radość niż smutek, jesteśmy w tej kwestii wiecznymi początkującymi. Smutek można nieświadomie przepracować, mamy to we krwi, to naturalne. W końcu rodzimy się z płaczem. Ale co począć z radością, z nagłym wybuchem wielkiej miłości, tego nie nauczyliśmy się jak należy”

Kornélie. Beata Balogová

Autorka Beata Balogová w swojej powieści „Kornélie”zabiera czytelników na pogranicze słowacko-węgierskie po II wojnie światowej.

Jest to powieść o rodzinie, a raczej o kobietach w rodzinach w których nie ma mężczyzn bo albo ich brakuje albo umierają zbyt młodo. Autorka zabiera czytelników do opowieści, które smakują wsią, pachną latem, beztroską, mgłą nad lasem, bezgłośną radością i uśmiechem, starymi ubraniami ze skrzyni, wsią z przetworami, boczkami i kiełbasą, kwaśnym mlekiem i smakiem chleba z masłem posypanym drobno posiekaną cebulą, ostrą węgierską papryką, zupą fasolową czy liśćmi laurowymi, smakiem ciasta śliwkowego, śliwek, gruszek i truskawek,
Zapachem lawendy, rumianku i niezapominajek, zapachem ziemi i korzeni, późnej jesieni, wilgoci, tymianku, niedźwiedziego czosnku i pietruszki.
Wystarczy tylko przysiąść na ławce pod starym drzewem jak to kiedyś bywało i posłuchać tych opowiadań, zatracić się w nich, poczuć i doświadczyć.

Nieoczywista eteryczna proza z jednej strony kojąca, rozczulająca i subtelna a z drugiej uwierająca, mocna i bolesna opowiada o przywarach i zapadłej prowincji, pokazuje zmiany jakie zachodzą w kobietach, w ich wyborach i postawach. Jest to powieść o korzeniach i o historii rodzinnej ale również historii dwóch wojen światowych, o życiu powojennym, o trudnym kapitalizmie czy wielkich przemianach społecznych.

„Ona zaś była jak wielka niedokończona opowieść. Szykujemy się na nią przez całe życie, lecz wciąż czujemy że do niej nie dorośliśmy. W każdej rodzinie jest osoba niosąca wielką opowieść, do której dzieci boją się zajrzeć”

„Powtarzała, że ludziom wydaje się nieraz, że muszą się przygotować na przeciwności, lecz tak naprawdę to radość wymaga przygotowania. Znacznie...

„Leżąc, oddawałam się niezbyt eleganckiej manierze bębnienia pięściami po brzuchu i szczypania się po śladowych ilościach tłuszczu na udach. Wierzyłam, że im mniej mnie będzie, tym mniej będę mieć zmartwień.”

Eileen. Ottessa Moshfegh
@wydawnictwo_pauza

Historia życia młodej dziewczyny mieszkającej z ojcem alkoholikiem opowiedziana po latach przez samą bohaterkę. Nieszczęśliwa, przygnębiona nastolatka z zaburzeniami odżywiania, szukająca swojego miejsca, pałająca wstrętem do samej siebie, nosząca ubrania po swojej zmarłej matce, spotyka na swojej drodze swoje przeciwieństwo Rebeccę, piękna, zadbaną, roztaczającą urok gdzie tylko się pojawi. Czy ta znajomość/przyjaźń odmieni życie Eileen?

Brzydota i bieda w tej prozie występują na porządku dziennym, smutek i obrzydzenie, wielka samotność, marazm i realizm sytuacji, turpizm w połączeniu z poczuciem humoru. Tematyka trudna, odpychająca ale autorka prowadzi tak tę historię, że nie można odłożyć książki.

Historia Eileen to historia nie dla wszystkich czytelników przez naturalistyczny język i opisy wydarzeń, zachowań. Dla mnie ten strumień świadomości młodej kobiety przyciągał, nie oczywistość sytuacji i opisów oraz świetny portret psychologiczny bohaterki sprawiły że czytałam z zaangażowaniem i zaciekawieniem. Bezpruderyjna, wielopłaszczyznowa, klaustrofobiczna, antypatyczna i mroczna proza. Mnie się podobało.

„Leżąc, oddawałam się niezbyt eleganckiej manierze bębnienia pięściami po brzuchu i szczypania się po śladowych ilościach tłuszczu na udach. Wierzyłam, że im mniej mnie będzie, tym mniej będę mieć zmartwień.”

Eileen. Ottessa Moshfegh
@wydawnictwo_pauza

Historia życia młodej dziewczyny mieszkającej z ojcem alkoholikiem opowiedziana po latach przez samą bohaterkę....