Virginia Feito

Kiedy rzednie mina i dopada obłęd... Ta książka na początku wydawała mi się hybrydą "Pani Dalloway" z "Mexican Gothic". Momentami czułam się też, jakbym czytała "dorosłą" wersję "Plotkary". Pani March jest żoną poczytnego pisarza, George'a Marcha. Historia miłości tych dwojga jest banalna: ona - mloda studentka, która dla niego porzuca kochanego partnera, on to "najprzystojniejszy mężczyzna na kampusie" i oczywiście jednocześnie wykładowca. Na Upper East Side wychowują wspólnego syna, a na obrzeżach powieściowego krajobrazu miga poprzednie życie George'a - pierwsza żona i dorosła córka, nemezis tytułowej bohaterki. Ale nie o to chodzi. Wszystko sprowadza się do tytułowej Pani March. Z pozoru szczęśliwej mieszkanki luksusowego apartamentu w nowojorksiej kamienicy. Żony bestsellerowego autora. Bogatej żony zajmującej się okazyjnie organizacją przyjęć na cześć męża. Co może pójść nie tak, prawda? Otóż po całym tym lukrem kryje się zgnilizna. Pani March to nieszczęśliwe dziecko zamknięte w ciele dorosłej kobiety. Kiedyś niekochana i poszukująca uwagi, dziś przewrażliwiona na swoim punkcie. Zawsze bogata, lecz emocjonalnie uboga. Z pozoru kobieta ma wszystko, naprawdę jest osobą owładniętą poczuciem własnej niższości, poczuciem braku, lękiem i niepewnością. W powieści znajdziecie historię kryminalną, karaluchy, flash backi z "Lśnienia", momentami opisy fizjologii (ale uważam, że uzasadnione i na miejscu w kontekscie),a przede wszystkim obraz osoby w obłędzie, owładniętej obsesją na punkcie cudzej opinii. Myślę, że to ciekawe w erze Instagrama. Cała powieść owszem, przepełniona jest mocnymi wątkami, ale przepełniona tak, że nie przytłaczają czytelnika. Aborcja, autyzm, dzieciństwo, zazdrość - to wszystko jest w treści, jest widoczne, ale zostało rozegrane bardzo zgrabnie. Podczas czytania cały czas towarzyszył mi niepokój, ale jednocześnie bawiłam się doskonale. Polecam jako dobry przyklad trzymającej w napięciu satyry współczesności i zapisu pulsującego obłędu.