Bycie popularnym pisarzem to ciężki kawałek chleba. Potwierdzeniem tego jest Neil Gaiman, a dokładnie Neil Gaiman na koniec trzymiesięcznej serii spotkań z fanami, w czasie których promował powieść Ocean na końcu drogi. Każdego dnia podróżował w nowe miejsce, niekiedy zaliczając nawet dwa spotkania dziennie, i w efekcie w dwanaście tygodni – jak sam szacuje – rozdał około stu pięćdziesięciu tysięcy autografów. W trakcie trasy zaczął tracić czucie w prawej dłoni, zszedł mu paznokieć z kciuka, tak że ostatecznie po zakończeniu każdej sesji autografowej musiał zamrażać dłoń i łokieć w wiadrze wypełnionym wodą z lodem.

W filmie dokumentalnym „Dream Dangerously” mnóstwo jest scen, w których widzimy Gaimana w – jak to określa – trybie „braindead”, czyli martwicy mózgu, gdy jest wyczerpany, półprzytomny i obolały po godzinach machania piórem (na jego spotkaniach nie ma limitu autografów, siedzi zawsze do ostatniego chętnego), raz zapytał swoich asystentów: „Czy mogę już umrzeć?”

Jednocześnie Brytyjczyk imponuje tym, że cały ten ból, zmęczenie i narzekanie zachowuje dla siebie i swoich współpracowników, dla fanów pozostając uśmiechniętym, pogodnym, otwartym i niezwykle cierpliwym; dziękuje za każdą pochwałę, cieszy się z każdego wyznania, jak ważna jego twórczość jest dla innych, odpowiada na choćby i najgłupsze i najbardziej oklepane pytanie, i nie tylko podpisuje podsuwane mu książki, ale dostrzega stających przed nim ludzi, przytula też tych, którzy są bliscy płaczu (co wydaje się być częste).

Owszem, kreśli Meaney w swoim dokumencie wyidealizowany obraz Gaimana, którego nie zweryfikujemy, jeżeli nie towarzyszyliśmy pisarzowi w trasie, nawet jeśli jednak wybrano te najlepsze sceny, te, w których jest najbliżej z fanami, w których widać jego troskę i wdzięczność, to trzeba przyznać, że było ich naprawdę sporo. Jest też w „Dream Dangerously” przykład pozytywnego celebrytyzmu, tego z rodzaju inspirujących.

Narracją w tym filmie biegnie jednak dwutorowo i obok relacji z trasy wiele miejsca poświęca się przeszłości Neila Gaimana. On sam opowiada o swoim dzieciństwie w Porstsmouth, o roli, jaką książki i komiksy odegrały w jego życiu, wreszcie o karierze punkowca, no i oczywiście początkach pracy jako dziennikarz i scenarzysta komiksowy. Co ciekawe, Gaiman otwarcie przyznaje, że pierwsze zlecenia komiksowe otrzymywał dzięki kłamstwom – gdy redaktorzy pytali go, dla kogo pisał, wymyślał sobie dorobek, a że potrafił pięknie ściemniać i był ogólnie sympatyczny, jakoś to szło. Na liście osób przepytywanych przez Meaney są redaktorka Vertigo Karen Berger, kolega po piórze Grant Morrison, aktorzy Wil Wheaton i Michel Sheen, a także Terry Pratchett, gościnnie pojawiają się również George R.R. Martin i rzecz jasna żona Gaimana, Amanda Palmer.

„Neil Gaiman: Dream Dangerously” pokazuje dzięki temu pełen obraz popularnego pisarza, od młodości aż po współczesność, od początków kariery, gdy musiał kłamać dla zleceń, aż po dzień dzisiejszy, gdy jest jednym z najchętniej czytanych autorów na świecie.

Zwieńczeniem tej opowieści jest wyznanie Gaimana, zadowolonego po zakończeniu trasy, że strasznie się cieszy, bo teraz wreszcie będzie mógł… pisać. Okazuje się, że Brytyjczyk był tak popularny, że nie był już w stanie normalnie pracować nad książkami, stąd decyzja o zaprzestaniu tras promocyjnych, stąd częściowe wycofanie się z życia publicznego (choć to tak nie do końca mu wyszło). Pod koniec 2013 roku, gdy kręcono ten film, zapowiadał, że ma przygotowanych kilka notatników i zapas piór, weźmie się więc do pracy nad kolejnymi powieściami. Dostaliśmy już Mitologię nordycką, w przygotowaniu są kolejne książki, w tym i kontynuacja Amerykańskich bogów.

Film dokumentalny „Neil Gaiman: Dream Dangerously” można obejrzeć w całości (po uiszczeniu niewielkiej opłaty) tutaj: